Poskładaj mnie na nowo recenzja

„(…) gorsze od życia w pojedynkę, jest tylko życie wśród potworów”.

„Każdy ma serce Chris. Jednak nie każdy chce je okazać”.

„Mówi się, że jeśli serce przestaje bić, to człowiek umiera. Bzdura. Człowiek może być martwy nawet wtedy, kiedy jego serce bije”.

Ostatnio w moje ręce trafia bardzo dużo książek określanych młodzieżówkami, choć wiadomo, że często czytają je również osoby nieco starsze.

„Poskładaj mnie na nowo” to historia młodych ludzi, którzy mają za sobą trudne dzieciństwo.

Sue to dziś studentka, której wspomnienia bolesnej przeszłości obijają się na obecnym życiu. Po tym, jak doświadczała przemocy domowej z rąk ojczyma, ma problem z kontraktami z rówieśnikami, od których trzyma się z daleka. Nie bez powodu nazywana „niedotykalską” nie pozwala dotykać się obcym ludziom, reagując na to w jedyny jej znany sposób – obroną, której nauczyła się na treningach karate.

Chris to kapitan drużyny rugby. Przystojny, pewny siebie, mogący mieć dziewczyn na pęczki. Gdy pierwszy raz widzi Sue, czuję się nią zauroczony, a podpuszczony przez kolegów z drużyny przyjmuję zakład, że zdobędzie dziewczynę, której nikt nie może dotknąć.

Wtedy jeszcze nie wie, kim tak naprawdę jest Sue, i jaką przeszłość skrywa. Czy podjęcie wyzwania będzie dla niego okazją do poznania lepiej młodej kobiety, czy też kompletnie zniszczy jego szanse na „coś więcej”?

Jakie tajemnice skrywa Sue? Jak wiele bólu ukrywa pod maską niedostępnej dziewczyny?

***

Twórczość autorki miałam do tej pory okazję poznać za sprawą jej duetu napisanego z Moniką Nerc. „W sidłach obsesji” to książka, która bardzo mi się podobała, więc tym bardziej byłam ciekawa, jak odbiorę historię Sue i Chrisa, bo fragmenty, które wcześniej czytałam, brzmiały naprawdę obiecująco.

Bez wątpienia od początku do końca czuć niesamowicie lekki, a zarazem dojrzały styl autorki, która w bardzo przekonujący sposób przelewała emocje w słowa tworzące tę opowieść. Ta historia, choć wydaje się lekką i przyjemną, to jednocześnie ma w sobie sporo bólu i cierpienia, które kilkukrotnie sprawiło, iż w moich oczach pojawiły się łzy.

Tak naprawdę jednak to nadzieja, była tym uczuciem najbardziej wybijającym się pośród innych. Nadzieja na to, że każdy, nawet najbardziej zraniony i złamany człowiek ma szansę odnaleźć szczęście, najczęściej jednak potrzebuje do tego wokół siebie właściwych ludzi.

„Poskładaj mnie na nowo” to dość krótka historia i wiele rzeczy dzieje się tu dynamicznie, jednak to wcale mi nie przeszkadzało. Ktoś mógłby powiedzieć, że nie można się zakochać tak szybko, ale czy na pewno? Czy gdy od wielu lat żyjemy z zadrą w sercu, nie mamy prawa bardzo szybko obdarzyć kogoś uczuciem, tak bardzo przez nas upragnionym? Myślę, że to każdy powinien ocenić sam. Ja czułam się oczarowana historią Chrisa i Sue więc z przyjemnością wam ją polecam.

Z niecierpliwością wyczekuję tomu drugiego, by poznać historię Luiz!