Człowiek widmo recenzja

Lubicie filmy sensacyjne? A czytacie też książki w tym klimacie? Znacie książki Lee Childa z niejakim Reacherem w roli głównej? Jeśli na któreś z powyższych pytań odpowiedzieliście tak, to mam naprawdę ciekawa propozycję!

Pytanie o Lee Childa nie było przypadkowe, ponieważ już po kilkudziesięciu przeczytanych stronach, wiedziałam, że mam do czynienia z polskim wcieleniem, kultowej już postaci. I w żadnym wypadku nie jest to wada! Postać nie jest skopiowana w każdym calu, po głębszej analizie znalazłam właściwie tyle samo podobieństw co i różnic, ale skojarzenie zakorzeniło się tak mocno, że już nic nie będzie w stanie go zmienić 😁. Ale dosyć o Reacherze, bo głównym bohaterem tej książki jest Stanisław Solecki. Zostaje on poproszony o pomoc przez holenderskiego milionera, którego wnukowie, zginęli w katastrofie lotniczej. Katastrofa ta nie była dziełem przypadku. Samolot został zestrzelony nad terytorium Ukrainy. Zrozpaczony dziadek, chce żeby rzeczywiści sprawcy tego zamachu ponieśli odpowiedzialność za swoje czyny. Ponieważ tropy prowadzą na same szczyty władzy, ma wątpliwości, czy zdając się na organy ścigania, doczeka ukarania winnych. Dlatego na scenę wkracza Solecki, którego zadaniem jest zdobycie niepodważalnych dowodów, które pozwolą skazać zleceniodawców zamachu.

Książkę czyta się tak, jak ogląda się dobre filmy sensacyjne - szybko i z duża ilością wrażeń. Akcja toczy się w dużej mierze w Rosji, więc autor wprowadza nas w tajniki działania tamtejszej władzy. Jednak dzieje się to „przy okazji”, raczej w postaci fabularnej, niż rzucania suchych faktów czy wielostronicowych opisów. Główny bohater ma wszystko to, czego potrzebuje superbohater w ludzkiej skórze: inteligencja, spryt, sprawność fizyczna, a do tego dobra aparycja. Wiadomo 😉. Jednak takie postacie są nieodłącznym elementem tego gatunku, więc wszystko do siebie pasuje. Jedynym minusem jaki dostrzegam są dosyć długie i częste opisy procesu myślowego jaki towarzyszy, głównie Soleckiemu przy podejmowaniu decyzji. Mam wrażenie, ze autor chciał w ten sposób uzasadniać postępowanie bohaterów, tak żeby nie można było zarzucić braku racjonalności ich działaniom. Wydaje mi się, że taki zabieg nie był konieczny w każdej sytuacji, wszak w tym gatunku nie o racjonalność wydarzeń chodzi w pierwszej kolejności 😉.

Poza tym jednym minusikiem, książka wywarła na mnie naprawdę dobre wrażenie, więc bardzo polecam!