Polowanie na bestię z Majdanka recenzja

Reportaże dotyczące obozów koncentracyjnych, czy też i szerzej pojętego życia w okresie holocaustu, nigdy nie przestaną przerażać i w najokrutniejszy sposób chwytać za serce. A jakież emocje budzą się w człowieku, kiedy czyta o bestialstwie, które miało wtedy miejsce i jednocześnie otrzymuje informację o tym, jak ciężko było wyciągnąć jakiekolwiek konsekwencje na jego sprawcach!

Hermine Braunsteiner rozpoczynała swoją "karierę" w szeregach wspierających SS w Ravensbrück. Już więźniarki z tamtego obozu wspominają jej kompletnie pozbawioną ludzkich odruchów postawę. Jednak dopiero, kiedy trafiła jako strażniczka na Majdanek, pokazała swoje najgorsze, totalnie odczłowieczone oblicze. Nie bez powodu zyskała przydomek "Kobyła". Używała ciężkiego obuwia, by niczym wściekła klacz kopać i tratować więźniarki. Nie wahała się ani chwili, bez względu na to, czy miała skrzywdzić, nawet bez powodu, młodą kobietę, staruszkę czy kilkuletnie dziecko.

Pierwsza część książki to opisy jej poczynań w obozie, spisane dzięki zeznaniom byłych więźniarek, którym udało się przetrwać Majdanek. Niezliczoną ilość razy musiałam robić przerwy w czytaniu, bo nie byłam w stanie przyjąć więcej tej przerażającej treści w jednej dawce. Reszta książki opowiada o przebiegu procesu, czy też procesów, którym, wraz z innymi strażnikami obozów koncentracyjnych, Kobyła była poddawana. Przeraża podejście sądów, ignorancja społeczeństwa, przymykanie oczu przez politycznych przedstawicieli poszczególnych krajów (Niemcy, USA) na bezkarność potworów, odpowiedzialnych za śmierć i cierpienie milionów ludzi. Ciężko wyobrazić sobie wyrok adekwatny do tych przewin. Jednak sam fakt, że takie osoby przez dziesięciolecia żyły wolne i umykały sprawiedliwości jest nie do pomyślenia! Co czuły ich ofiary, gdy składając zeznania musiały przebywać z nimi w jednym pomieszczeniu, na nowo przeżywając dawny strach i upokorzenia, patrząc na ich drwiące uśmiechu i dumne, przekonane o swej wyższości twarze?

Niezwykle mocna książka, przy której włos się jeży na głowie. Od obrazu okrucieństwa, ale i od płynącej z niej bezradności i smutku, które w niektórych przypadkach nigdy nie zostaną ukojone.