Pokój recenzja

Naprawdę wyśmienita powieść. Sporo jest tu zdań z błędnie odmienionymi wyrazami, ale to po prosty sposób autorki na ukazanie mowy, jaką posługuje się pięcioletni narrator Jack. Wraz z mamą przez połowę książki stanowią właściwie jedynych bohaterów, bowiem Stary Nick, porywacz pojawia się dość rzadko, niemal nie mówi. Chłopiec nie wie, że poza Pokojem istnieje cokolwiek innego. To zaś co widzi w TV, zna jako obrazki z telewizora. To, że nie znał Nazewnątrz, to po części wina jego mamy, która przebywając 7 lat w Pokoju, nie wierzyła, iż przyjdzie kiedyś dzień, w którym będzie z synkiem oddychała prawdziwym powietrzem, kiedy będzie mogła robić coś, co robiła do dnia, w którym idąc do uniwersyteckiej biblioteki, została porwana. Mały Jack to chłopiec mądry. Potrafi liczyć i czytać. Umie wypowiedzieć się na wiele tematów, z tym, że tematy te nie dotyczą tego, co jest w Nazewnątrz. W Świecie czuje się zagubiony, boi się nawet deszczu. Tęskni za... Pokojem. Abstrakcja, używanie takich określeń jak: on, ona, ich, jej to wszystko jest mu obce i gubi się w tym. Wciąż na coś wpada, nie potrafi chodzić w butach. Właściwie dziecko to jest nieprzystosowane do życia w Świecie, jaki znała jego matka. Także i ona gubi się w nowym życiu. Pewnego pojęcia świata, w czasie rekonwalescencji mamy, uczą chłopca Babci i Przydziadek. Mężczyzna tłumaczy do czego służą klocki LEGO, co to jest ogień, kobieta pokazuje, że nie wolno głaskać pszczółek. Opowieść jest pozbawiona elementów grozy, (niemal w całości) ale to doskonały opis dziecięcej psychiki i jej zniekształcenia spowodowanego ograniczeniem wolności jego matce a jego pozbawieniem jej w zupełności.
Trudno jest mi teraz na szybko stworzyć dobrą recenzję, ale naprawię ten błąd w wolnej chwili. :)
To trzeba przeczytać!