Podwójny blef recenzja

Siedemnastoletnia Chloe Blue przeprowadza się do ojca do Morro Bay, tam ma skończyć liceum i odciąć się od ciężkich wydarzeń. Nowa szkoła, nowi znajomi i tylko rok żeby przetrwać. Już pierwszego dnia jest celem szkolnej hejterki. Mason Scott proponuję jej układ gdzie ona pomoże mu z nauką, a on ochroni ją przed zaczepkami. Tylko czy ten układ może się udać?

Gdy zobaczyłam opis książki to stwierdziłam że mamy do czynienia z kolejną lekką młodzieżówką. To się grubo pomyliłam, choć książki jest dedykowana osoba 16+ to Ci co uważają że wolą coś bardziej dorosłego powinni po nią sięgnąć. W szczególności polecam rodzicom którzy mają już nastoletnie dzieci. W tej historii nie chodzi tylko o ten pięknie rozwijający się wątek miłosny, ale przede wszystkim o ten przekaz który niesie ta książka.

Chloe to dziewczyna która zmaga się z traumą z przeszłości, z poczuciem winy. Choć wydawałoby się że wszystko przepracowała i radzi sobie to niestety prawda okazała się inna, a skrywane tajemnice doprawdziły do tragedii.
Mason choć ma w życiu jeden cel - koszykówka i kariera z tym związana to uważa że nie ma miejsca na miłość. Los jest jednak przewrotny i nasze smerfy zakochują się w sobie. Mason pokazał się z jak najlepszej strony. Udowodnił jak bardzo mu zależy na Chloe i mimo wszystko walczył o nią.

Choć książka nie należy do tych krótkich, to czyta się naprawdę szybko. To wszystko za sprawą fabuły która wciąga od samego początku. Wydawało by się ze będziemy lekko płynąć przez książkę to autorka zagwarantowała nam wiele emocji. Nie było tu tylko traumatycznych wydarzeń, bo wiele było miłości, ciepła, odkrywanie siebie na wzajem, przyjaźni. Poruszany został bardzo ważny temat hejtu i próby samobójczej. Do czego musi dojść żeby posunąć się do takiego kroku?

Czy mam się do czego doczepić? Otóż nie, bo w mojej ocenie jest to świetna książka. Fabuła bardzo interesujaca, kreacja bohaterów dopracowana, dużo emocji, przekaz który jest bardzo ważny.



–Ja już nie mam sił – wy­zna­ję, przy­gry­za­jąc ner­wo­wo wargę. – Po­mo­gli­ście mi zLuną sta­nąć na nogi. Spra­wi­li­ście, że po tym wszyst­kim za­czę­łam wi­dzieć przy­szłość wja­śniej­szych bar­wach, ale… Ale wiem, że jeśli znowu się po­tknę, to już nie wsta­nę – wy­zna­ję.

Scott spina się, gdy do­cie­ra do niego sens moich słów. Nie­spo­dzie­wa­nie po­chy­la głowę ica­łu­je mnie do utra­ty tchu.

–Nie po­zwo­lę ci upaść, ro­zu­miesz? – szep­cze zpasją, sty­ka­jąc ze sobą nasze czoła.