Zakochani w świecie. Malezja recenzja

Bardzo lubię czytać i słuchać o podróżach zwłaszcza takich, o których mogę tylko pomarzyć. Tym razem mogłam się zachwycać relacją podróżników Joanny i Jarka Podolaków z ich podróży po egzotycznej Malezji. Oboje są zakręceni w formie podróży nieformalnej czyli takiej zaplanowanej przez siebie tylko trochę.
Nie można tym samym powiedzieć, że jadą zupełnie bezmyślnie , bo samo przemieszczanie się na tak dużych odległościach wymaga zakupu choćby biletów. Oni jako doświadczeni traperzy wiedzą gdzie trzeba planować, a gdzie można iść na żywioł.
Ich wyjazd rozpoczyna się od zwiedzania Kuala Lumpur czyli stolicy z jej wieżowcami w China Town. Owszem budynki to podstawa, ale nasi przewodnicy zaglądają także w mniej popularne zaułki. Zwracają uwagę na ludzi zamieszkujących dane miejsce, na zwyczaje no i oczywiście na regionalną kuchnię.
Ale Malezja to nie tylko duże miasto, to piękne wyspy tak kolorowe i zachwycające w relacji podróżników, że aż miało się wrażenie bycia tam razem z nimi. Na uwagę zwraca ich wyprawa do dżungli. Pozornie niewinna, traktowana jako trudniejszy spacer kończy się dosyć dramatycznie za sprawą zmiany pogody. Wraz z Joanną i Jarkiem z bijącym sercem i zapartym tchem przedzierałam się na oślep niewidoczną ścieżką i zjeżdżałam po błocie. Mimo, że sytuacja była trudna to na uwagę zasługuje wspieranie się nawzajem i poczucie humoru.
Celem było także osławione Borneo z długimi domami łowców głów oraz spotkaniem z nosaczami i orangutanami. Tu dowiadujemy się, że znane nam wszystkim i wykorzystywane do wielu memów zwierzaki są niebezpieczne i złośliwe. Tu także spotykamy się z wierzeniami w duchy dżungli. Towarzyszący im przewodnicy cierpliwie objaśniają zaskakujące sytuacje, nieznane rytuały czy zachowania mieszkańców.
Trzeba docenić sposób w jaki autorzy opowiadają o swojej podróży, bo robią to bez specjalnej napinki. Często na wesoło, często pokazując,że przebywanie ze sobą 24 godziny na dobę niesie sprzeczki - jak choćby ta na słynnym moście w czasie mgły.
No i na koniec słowo o przepięknych zdjęciach, takich od serca nie sztampowych, upiększanych, ale takich od których mięknie serce i pozostaje czysty zachwyt.