Demony Pokusa recenzja

Demony. Pokusa – Lisa Desrochers
Frannie wychowuje się w dość religijnej rodzinie, jednakże nie jest taka niewinna jak się może zdawać. Zrobiła kilka rzeczy, w tym jedną straszną (jak to ona uznaje), której nie może sobie przebaczyć (co jest dość irytujące w czasie dalszego szukania książki). Nagle w jej szkole zjawia się dwóch nowych uczniów. Jeden z nich jest piekielnie przystojny i niebezpieczny, drugi zaś jest ucieleśnieniem anioła, a w jego oczach tkwi spokój, a jednak czuje, że nie powinna obdarzać go głębszym uczuciem. I tu zdziwienie, jej życie obraca się do góry nogami, diametralnie się zmienia. Bohaterka odkrywa w sobie zdolności, o których istnieniu nie miała pojęcia.
Od razu mówię, że sięgnęłam po książkę ze względu na okładkę. Boże uchowaj, abym nie zrobiła tego po raz kolejny (i tak zrobię). No bo co wyjdzie, gdy zrobi się takie oto równanie:
dziewczyna+ dwóch chłopaków + niezbyt ciekawa fabuła = flaki z olejem
Mamy tu tak wspaniałych bohaterów, że nie mogłam ich odróżnic od manekinów na wystawie. Są pełni emocji. Szkoda, że autorka w ogóle ich nie opisała, bo niektórzy są naprawdę ciekawi i chętni dowiedziałabym się czegoś więcej. O nich. Jedno co mogę powiedzieć, to to, że nie wiem, która postać jest gorsza: Luc czy Frannie?
Przecież Luc to demon, więc czemu zachowuje się jak idiota. Rozumiem, że miłość ogłupia, ale bez przesady.

Wybór bohaterki nie był zaskoczeniem. Już na początku wiedziałam, którego chłopca wybierze. Jeśli tak jest, to czemu autorka nie zaznaczyła mocniej konkurencji. Gabe gdzie ty się podziewałeś? Przecież książka musi trzymać w niepewności, a tymczasem Gabriel pojawia się w połowie historii i ni widu, ni słychu. Dopiero pod koniec jego rola wzrasta.

Opis z tyłu mówi, że „najlepiej dogaduje się z ukochanym dziadkiem”, ale jakoś nie poczułam tej więzi. Może dlatego, że owy dziadzio ukazuje się tylko trzy razy. A tak chciałam poczytać o miłym, ciepłym staruszku, naprawdę.

Co więcej autorka często używa takich słów jak: „Boże”, „Jezu”, „Idź do piekła”. Wiem, że pisząc to miała dobre intencje, aczkolwiek nie wyszło jej to najlepiej. Przez to chciałam rzucić książkę w kąt. To był jeden z powodów.

Drugim był brak akcji oraz czytanie co chwile o wspaniałości dwóch mężczyzn (chyba wiadomo o kogo chodzi). Chwilami robiło mi się niedobrze.

W czytaniu książki przeszkadzało tłumaczenie. Nie wiem w którym momencie, ale czytałam fragment, gdzie było taki przekład, że nie widziałam czy śmiać się, czy płakać. Znalazłam również kilka błędów w wyrazach, ale nie czepiajmy się.

Książkę oceniam bardzo nisko. Spodziewałam się czegoś więcej. Zawiodła mnie pani. Ale i tak sięgnę po drugą cześć, bo nie lubię, gdy coś jest niedokończone.