Barwy pożądania recenzja

Książki erotyczne przeżywają swoje pięć minut. Nie zamierzam im zabierać kilku chwil chwały.
Powieść opowiada o życiu Paige. Dziewczę, mimo młodego wieku, ma już za sobą burzliwe małżeństwo, zakończone rozwodem. Do byłego męża czuje jednak sentyment i okazjonalnie lądują ze sobą w łóżku. Do tego w skrzynce znajduje specyficzne listy od nieznajomego/ej. Paige sądzi, że trafiają do niej przez przypadek, ale z czasem wciąga się w tę erotyczną grę.

Dawno już nie miałam tak ambiwalentnych uczuć dotyczących przeczytanej książki. Mam ogromny dylemat, jak ją ocenić. Z jednej strony widzę postęp, jaki zaszedł w warsztacie pani Hart od czasów „Trzech oblicz pożądania”. Język choć wciąż ubogi i niezbyt wyszukany, to już nie brzmi tak sztucznie. Dialogi są naturalne i swobodne.
Kolejnym plusem była dla mnie sytuacja życiowa i rodzinna głównej bohaterki. Jej dylematy były mi bliższe, niż Annie w „Trzech obliczach pożądania”. Łatwiej było mi się z nią utożsamić i mogłam ją po prostu lepiej zrozumieć.

„Czasami człowiek ogląda się za siebie. Czasami odchodzi. Zdarza się jednak, że wyszukuje sobie miejsce i tam pozostaje. Znajduje sposób, aby wszystko się ułożyło. I jest gotów zrobić to, co będzie trzeba.”

Pomysł na książkę jest jak niezmiernie ciekawy. Brak mi jednak było jakiegoś wspólnego motywu. Miałam wrażenie, że cała historia jest tak specyficznie poszatkowana. Zupełnie mi się mężczyźni życia Paige nie łączyli w jedno. Autorka dokonuje próby stworzenia wartościowej fabuły uzupełnionej scenami erotycznymi. Doceniam próbę. Mało który twórca tego gatunku pamięta, że prócz seksu są uczucia. Jak zawsze porusza ważną tematykę – jak się czuje nieślubne dziecko, relacje macocha-pasierbica, ciężka choroba bliskiej osoby, miłość bratersko - siostrzana, zdrady i wiele innych… Wydaje mi się, że tych wątków obyczajowych jest więcej niż „Trzech obliczach pożądania”, ale nie są one wystarczająco dopracowane. Czegoś zabrakło. Sceny seksu były obecne, jednakże było ich mniej niż przewidywałam. Myślę, że wyparła je średniej jakości warstwa obyczajowa. A może było ich tyle co zawsze u Hart, tylko po prostu nie wywoływały rumieńców?
Z drugiej jednak strony bohaterowie są słabo wykreowani. O ile przymknęłam na to oko przy pierwszym spotkaniu, tak teraz nie mogę. Jeśli autor chce tworzyć warstwę obyczajową, to koniecznością jest portret psychologiczny chociaż głównych bohaterów.

Wydawać by się mogło, że książka mi się nie podobała, a już na pewno mniej niż wielokrotnie wymieniane przeze mnie „Trzy oblicza pożądania”. A wcale tak nie jest. Choć w „Barwach pożądania” zauważyłam więcej błędów, to mocniej trafiła do mojego serca. Z problemami Paige łatwiej było mi się utożsamić. Czuję jakby była mi bardzo bliska. Powieść czytało się lekko, łatwo i bardzo szybko. Niejako występuje w tej książce odwrócenie ról, przyjętych w tego typu powieściach. Ale jeśli chcecie się dowiedzieć więcej na temat nieszablonowych gier erotycznych wymyślanych przez autorkę to zapraszam do przeczytania powieści.