Szeptucha recenzja

To już trzecia książka, którą czytam w tym roku, bazująca na słowiańskich tradycjach i wierzeniach. Pierwszą była „Krew i stal”, później „Ostatnie życzenie”, a teraz pora na coś z zupełnie innej beczki!
Po cyklu o Wiktorii Biankowskiej w postaci diablicy, anielicy i potępionej Miszczuk zabiera nas w świat zupełnie pogański, gdzie zamiast Lucka i Gabrysia mamy Świętowita i Welesa. Nie są tak zabawni…

Jeśli ktoś lubi klimaty przedstawione w blurbie, książka nie musi być mistrzowsko rozpoczęta, żeby wciągnąć. Ciekawość paliła mnie tak bardzo, oryginalność fabuły tak zaintrygowała, że w zasadzie od pierwszej strony wstrzymałam oddech nie mogąc się doczekać obrazu Polski pogańskiej. Być może dlatego, że uwielbiam surrealistyczne, alternatywne rzeczywistości, a może to dzięki znajomości twórczości autorki wiedziałam, że szykuje się mieszanka wybuchowa!

Przede wszystkim brawa należą się za dokładne zapoznanie się ze słowiańską mitologią. Ja osobiście coś tam wiem na jej temat (imię Świętowita nie było mi obce), ale moja wiedza jest bardzo pobieżna. Dlatego też doceniłam jak klarownie są wszystkie informacje i wyjaśnienia odnośnie zwyczajów, bogów i upirów. Ze względu na tematykę książki nie były to też wiadomości przytłaczające i zalewające jak w książce z j. polskiego. Wszystko odbyło się z właściwym umiarem i zostało skąpane w odpowiedniej dawce mistycznego humoru.