Zerwa recenzja

Choć Remigiusz Mróz jest moim ulubionym polskim autorem, a po serię z Komisarzem Forstem sięgnęłam z miłości do Tatr, sięgając po każdą kolejną część mam mieszane uczucia. Po "Deniwelacji" zapewne szybko nie wzięłabym się za kolejny tom, czyli właśnie "Zerwę", gdyby nie fakt, że stała już na mojej półce w wydaniu jubileuszowym. I co? Od pierwszych stron byłam pochłonięta historią. Wciągnięta, zainteresowana, przejęta, tworząca własne scenariusze, stawiająca kolejne pytania bez odpowiedzi. "Zerwa" okazała się być powodem, dla którego nie zerwałam na dobre z całą serią.
Książka jest napisana w zupełnie inny sposób niż pierwotna trylogia, natomiast nieco podobnie do czwartej części. Autor stawia nas na zmianę w teraźniejszości i niedalekiej przeszłości bohaterów, przeplatając czas i miejsca. Od samego początku czytelnik czuje się związany niejako z Wiktorem, jako że bohater również na początku historii nie pamięta poprzednich kilku tygodni. Cofamy się więc do jego przeszłości wiedząc, że tak naprawdę tylko my jesteśmy jej świadomi. Po drodze wyjaśniają się więc pewne wątki, jednak jeszcze więcej pojawia się nowych pytań co do losu Forsta i tego w jaki sposób znalazł się nieprzytomny u stóp zbocza. Przez cały tom nie potrafiłam rozwiązać toczącej się zagadki, rozpoznać motywacji bohaterów, ani tym bardziej zorientować się czy Bestia z Giewontu powróciła do żywych. Kim są kolejne ofiary? Skąd wzięły się na szlakach? Czym kieruje się morderca? Czy monety rzeczywiście wskazują na Gjorda? Historia poprowadzona jak dla mnie mistrzowsko, z wieloma zwrotami akcji na przełomie prawie 500 stron i skrupulatnie wyjaśniona na ostatnich kartkach. Postać Forsta, choć często męcząca, po raz kolejny napisana jest bezbłędnie. Właśnie dlatego, że wywołuje w czytelniku skrajne emocje, aż ma się ochotę krzyknąć.
Czytając w posłowiu, że postać Wiktora może wrócić do nas w innych książkach Mroza, choć tatrzańska historia uzyskała swoje zakończenie, patrzę z zaciekawieniem na kolejne tomy na mojej półce, które mimo wszystko wypłynęły spod pióra Remigiusza i jestem niesamowicie ciekawa, co takiego ma w sobie bohater, który po raz drugi nie pozwolił swojemu mistrzowi na zamknięcie serii.