Paradoks recenzja

Czy jest wśród zagorzałych czytelników jeszcze ktoś, kto nie czytał lub nie rzuciła mu się w oko choć raz jedna z mrocznych okładek dzieł Urbanowicza? Rozpoznawalny, charakterystyczny autor, którego miałam przyjemność zobaczyć na jednych z targów książek w końcu do mnie przemówił. Przemówił literacko i teraz pytanie podstawowe: czy to miłość od pierwszego wejrzenia, czy może nie jest nam tak do końca po drodze?

"Paradoks" to... paradoks. Niemal 600 stron to naszpikowana abstrakcją, niespokojną atmosferą, sprzecznymi komunikatami nie tylko w życiu bohatera, ale i w odbiorze przez czytelnika, fabuła, która w lawinowym tempie wywołuje mnóstwo skrajnych emocji. Przede wszystkim bohater - młody, piekielnie inteligentny, owładnięty żądzą perfekcjonizmu Maks. Jego postać odpycha, a równolegle czytelnik mocno utożsamia się z tym pogubionym człowiekiem, jednocześnie podświadomie kibicując, by złudzenie posiadania własnego cienia, który skutecznie kryje się za jego plecami okazało się mrzonką; by Maks zaznał spokoju, nieco przystopował w swojej własnej wersji lepszego "ja", by po prostu żył i cieszył się każdym dniem, gdyż nikt z nas nie wie, ile jeszcze zostało nam czasu. Ciężko tutaj nakreślać fabułę bez spojlera, więc pozostając przy tych kilku słowach wspomnę też o interesującym zakończeniu, które trudno przewidzieć.

Przechodząc zaś do podsumowania, pozostaję po lekturze nieco skonfundowana, ponieważ paradoksalnie autor mnie uwiódł, a następnie pomachał ręką na pożegnanie serwując końcówkę w takim gatunku, w jakim niezbyt dobrze się czuję. 3/4 książki to klimat, w którym odnalazłam się wyśmienicie, a później wkroczyło sporo matematyki, metafizyki, aksjomatów, fantastyki, zjawisk paranormalnych, czyli bardzo nieoczywista (przyp. dla mnie, gdyż to pierwsze spotkanie z Urbanowiczem) mieszanka, po której poczułam lekki zawód. Po "Paradoksie" mogę powiedzieć, że autor ma dobre pióro, nienachalną dbałość o detale, wspaniałe poczucie budowania napięcia i to "coś" co trzyma czytelnika z otwartą buzią i nie pozwala jej zamknąć do ostatniej strony. Jestem przekonana, że to nie moje ostatnie spotkanie z panem Arturem!