Pan Widmowej Wyspy recenzja

W trzeciej części dowiadujemy się, że młoda bohaterka Kendra opuszcza lesisty smoczy azyl Gadziej Opoki (dla niewtajemniczonych, znajduje się on na północy stanu Montana i chroni go silny czar dekoncentrujący) i udaje się do wodnego rezerwatu smoków. Seth, oraz Paprot są uznani za zaginionych. Nad młodym bohaterem czuwa przeklęta moc- jego wspomnienia ulegają zapomnieniu, tak samo jak jego osobowość. Na pierwszych stronach właśnie jest widoczne, że sprawuje nad nim piecze Mroczny Jednorożec- Ronodin, ma na niego duży wpływ. Czy uda się Sethowi odzyskać jego własne ja i wspomnienia? Musicie się sami o tym przekonać. Czytając znalazłam wiele niesamowitych cytatów, które dają wiele do myślenia. Po raz kolejny widać jak wielka jest przyjaźń, moc przyjaźni.

„Prawdziwy przyjaciel nigdy nie stanie ci na drodze, chyba że idziesz w dół.” – Arnold H. Glasgow

Na końcu znajdują się też pytania do czytelnika, co by było gdyby...do wyboru do koloru, jest ich 13, podobno pechowe.
Jeśli mam być szczera, nie do końca ta część mi się podobała, ta ilość mroku trochę mnie przytłaczała, przez co czytanie wydłużało się, wiele razy zaczynałam i odstawiałam. Brandon Mull jest znakomitym autorem i dobrze wracać czasem do lat dziecięcych, chociażby żeby przenieść się w świat magicznych stworzeń, ale jednak właśnie ta część nie przypadła mi do gustu, mam nadzieję że spodoba się innym. Czekam na następną część, a nuż zakryje te małe minusy z tej książki.
Na plus jest jak zwykle niesamowita okładka, mieniące się napisy na niej, grafika. Do każdego rozdziału jest mały rysunek. Księga ta, jest dosyć gruba, o ile pamięć mnie nie myli, jest chyba najdłuższa, nie pamiętam żeby któraś miała aż 39 rozdziałów.