Pajęczyna recenzja

Pajęczyna to powieść kryminalna w iście klasycznym stylu rozgrywająca się w eleganckiej, wiejskiej rezydencji, w której graczami są: dyplomata Henry, jego druga żona Klarysa, sir Rowland, Hugo Birch, młody Warrender, córka dyplomaty Pippa oraz zajmująca się ogrodem, bezpośrednia Mildred Peake, służba oraz trup znienawidzonego Costello (męża byłej żony Henrego) znalezionego w salonie szanowanego dyplomaty. Kto go uśmiercił i jaki miał powód? Sprawa zdecydowanie nie jest tak prosta na jaką wygląda...

„Wydaje mi się, że gdy raz zaczniemy blagować, zapominamy o rzeczywistości i dzięki temu stajemy się bardziej przekonywający.”
cytat z powieści

Czytając Pajęczynę stwierdziłam, że byłaby to idealna sztuka teatralna. Okazało się, że jest to adaptacja sztuki Charlesa Osborne'a na postawie książki Agaty Christie. Pajęczyna to dobra i zawiła lektura jak na tak małą ilość stron. Krótka, ale dostarczająca czytającemu rozrywki i możliwości wcielenia się w domorosłego detektywa lub zbrodniarza, który rozpaczliwie pragnie ukryć swój występek. Osadzenie całej akcji i intrygi praktycznie na łamach jednego pokoju jest czymś rzadkim - przynajmniej dla mnie. Cały zabieg bardzo mi się spodobał i z chęcią obejrzałabym tę sztukę w teatrze. A sam zabójca? Wydaje się, że znamy zarówno jego jak i motyw od samego początku, ale sytuacja jest bardziej skomplikowana - powoli przed nami odkrywają się kolejne karty tej rozgrywki, która skończyć się może zwycięstwem lub porażką naszych bohaterów.
Pajęczyna to lektura dla fanów Agaty Christie, klasycznych i lekkich kryminałów, teatralnych zabiegów i krótkich powieści.


„Dziwne, że ludzie nie widzą tego, co mają pod nosem.”
cytat z powieści