Ostatnia róża Szanghaju recenzja

Są takie powieści, które mają w sobie wyjątkową moc wciągania czytelnika, aby poznawał losy bohaterów opisanych przez bohaterów i bacznie mógł być ich również uważnym obserwatorem lub niestety pomimo najszczerszych chęci nie wzbudzają zainteresowania. Należy zrozumieć czytelnika, bo to on jest najważniejszy, gdyż tworzy się z myślą o jego potrzebach.

Czytając, opis treści zamieszczony na końcu okładki zastanawiałam się, jacy będą główni bohaterowie, czy ich polubię, czy będę mogła zrozumieć płynący z niej przekaz, co mi się w niej spodoba najbardziej, a co nie, gdyż też taka może sytuacja się wydarzyć podczas zapoznawania się z toczącą się w tej powieści akcją.

Postanowiłam dowiedzieć się czegoś więcej na temat twórczości Pani Weiny Dai Randel, której to nie miałam okazji do tej pory poznać, ale dzięki możliwości przeczytania książki pt. ''Ostatnia róża Szanghaju'', która od samego początku wzbudzała we mnie zaufanie, gdyż lubię czytać powieści, w których zawarta jest nie tylko trafnie dobrana tematyka mająca związek koniecznie z miłością, ale walka, wytrwałość, odwaga, szczerość, wojna, ale poszukiwanie tego czegoś, na co nie mamy wpływ, ale możemy dokonać zmiany, czy jej się uda, to wyzwanie wykonać na medal musiałam podjąć to niełatwe dla mnie wyzwanie czytelnicze.

Muszę z uznaniem przyznać, że nie zawsze jest tak, że spotykają się ze sobą dwa różne światy, których dzieli wspólna pasja do muzyki, a jedyną barierą do pokonania jest status społeczny, który bywa w takich sytuacjach niestety bezwzględny.

Tych dwojga występujących w tej powieści głównych bohaterów polubiłam od samego początku, kibicowałam im uczuciu, które to nie zawsze spotykało się od razu z akceptacją.

Ernest dzięki temu, że ma talent do grania, umie do siebie przyciągnąć, a przede wszystkim jest w nim delikatność, wrażliwość, pracowitość, dobro, serdeczność, ale pojawia się w środku cierpienie z powodu korzeni, w których dorastał.

Aiyi potrafi kochać, nie lubi przemocy, kocha słuchać muzyki, ale nikt nie jest tak bliski jej sercu, jak ona i chłopak, który uratował jej życie, a potem pozwoliła mu rozwinąć muzyczne skrzydła nie tylko z powodów zawodowych, ale poczuła do niego wyjątkową więź porozumienia, którą nie każdy rozumie, bo Ernest jest obcokrajowcem, a on tylko wie, co się czuje, będąc nim.

Uważam, że powieść ta powinna, być dla niektórych państw lekcją kultury dobrych manier dotyczącej akceptacji bez względu na to, co łączy ludzi niezależnie od ich pochodzenia.

Książka ta składa się z 92 rozdziałów.

Powieść ta podobała mi się pod każdym możliwym względem.

Warto przeczytać tę powieść.