Naszyjnik z turmalinem recenzja

Florentyna Sulimirska zostaje oddelegowana przez szefa w malownicze Góry Świętokrzyskie, a konkretnie do miejscowości Łysa Góra. Kobieta ma tam pomóc w organizacji festiwalu sztuki regionalnej i tysiąclecia miasteczka.
Na miejscu spotyka ją seria dziwnych zjawisk i zdarzeń, a także natyka się same osobliwe postacie. W dodatku nie tylko z tego świata. Z niektórymi się zaprzyjaźnia, z niektórymi przyjdzie jej stoczyć nie jedną bitwę. Za to wszyscy bez wyjątku robią dziwne aluzje, których Florentyna nie rozumie i spoglądają na nią tak, jakby była z innej planety.
Wkrótce okazuje się, że kobieta nie jest taką sobie zwykła, przeciętną osóbką. Jest bowiem ostatnią dziedziczką rodu Gryfitów oraz spadkobierczynią zamku i pałacu w Łysej Górze.
Dodatkowo jest nieświadoma mocy swojego naszyjnika, który jeszcze nie raz pokaże, na co go stać.
"...- Dostałam go od mamy. - Florentyna wzięła w rękę srebrną gwiazdę. - To taki rodzinny talizman podobno. Nikt nie wie, skąd się wziął, ale jest w niej od dawna. To gryf, nasz herb rodowy. - Pokazała palcem figurę pół orła, pół lwa. - A ten czarny kamień to turmalin. Bardzo rzadki i bardzo kruchy. Prawie nie używany do wyrobów biżuteryjnych. W dzisiejszych czasach herby to przeżytek, więc traktuję go jak sentymentalną pamiątkę..."

Powieść pani Ostrowskiej to połączenie obyczajówki z fantastyką. Książkę należy chłonąć i traktować z przymrużeniem oka. Moim zdaniem, zwłaszcza z powodu wysublimowanego dowcipu, jaki w tej powieści, aż kipi lektura ta stanowi po prostu zabawną baśń.
Jeżeli lubicie odkrywać tajemnice, nie uciekacie od tematów, które mówią o magicznych właściwościach przedmiotów, osób czy zwierząt oraz doceniacie legendy dotyczące różnych polskich zakątków, to więcej niż pewne, że książka przypadnie Wam do gustu.