Sergiusz, Czesław, Jadwiga recenzja

Bardzo cenię sobie twórczość Marii Nurowskiej, polskiej powieściopisarki. Do tej pory wszystkie książki tej autorki zrobiły na mnie świetne wrażenie. Nie mogło być inaczej z niedawno wydaną lekturą „Sergiusz, Czesław, Jadwiga”. Fabuła? Wszystko zaczęło się jeszcze przed wojną. Czesław Miłosz, wtedy dopiero początkujący, ale zdolny pisarz zakochuje się z wzajemnością w Jadwidze, młodej studentce prawa. Jednak ich losy rozchodzą się w burzliwy sposób a dziewczyna znajduje ukojenie w ramionach Sergiusza Piaseckiego, przestępcy, szpiega, więźnia, ale również utalentowanego psiarza. Tą trójkę połączą głębokie zależności a wszystko toczyć się będzie w towarzystwie licznych sekretów, tajemnic, niestabilnej sytuacji politycznej, emigracyjnych wyborów a także walki o artystyczne uznanie. W tej całej historii stopniowo poznajemy lepiej każdego z bohaterów i tworzymy ich obraz z wielu rozsypanych elementów. Jest to bardzo osobista relacja i przez to wywołująca silniejsze emocje. Co ważne, autorka rzuciła nowe spojrzenie na postać Czesława Miłosza i Sergiusza Piaseckiego i zrobiła to odważnie, bez owijania w bawełnę. Plusem jest wzbogacenie książki fotografiami i fragmentami wierszy czy listów. Naprawdę klimatyczna i dramatyczna opowieść, którą czyta się jednym tchem. Polecam!!

Moja ocena: 5/6