Michael recenzja

“Nie walczyła, nie protestowała i nie prosiła, by przestał, choć jej zmęczony organizm rozpaczliwie wołał o odpoczynek. Czuła ból w każdym zakamarku ciała, a mimo to pozwalała Michaelowi na wszystko, akceptując fakt, jak wiele rozkoszy niósł jego dotyk.

(...)

Chciałaby mieć w sobie tyle woli walki, co jeszcze kilka tygodni temu.

Zamiast tego po prostu tkwiła w ramionach potwora, płacząc w ciszy i samotności, gdzie nikt nie miał jej usłyszeć.”

Cieszę się, że w końcu sięgnęłam po „Michaela” – lektura okazała się wyjątkowo intensywna i pełna emocji!

Julia Brylewska w „Michaelu” przedstawia wstrząsającą i mroczną opowieść o manipulacji, przemocy i emocjonalnym uzależnieniu. Tytułowy Michael to uosobienie mroku – bezwzględny oprawca, który kontroluje i niszczy wszystko, co napotka na swojej drodze. Relacja między nim a Kylie, główną bohaterką, to przykład toksycznej zależności, która wciąga czytelnika w wir skrajnych emocji – od złości po współczucie.

Autorka z niezwykłą precyzją opisuje proces degradacji psychicznej Kylie. Jej strach przed światem zewnętrznym i przywiązanie do oprawcy to poruszający obraz, który ukazuje, jak łatwo można zniszczyć człowieka. To historia, która wstrząsa i zmusza do refleksji, ale jednocześnie pozostawia niedosyt.

Choć w epilogu autorka wspomina o terapii i procesie zdrowienia Kylie, ten fragment wydaje się zbyt krótki. Pozostawia on wrażenie, że tak istotny element, jak odzyskiwanie równowagi psychicznej i budowanie nowego życia, został potraktowany zbyt powierzchownie. Rozwinięcie tej części mogłoby nadać historii dodatkowej głębi i zamknąć ją w sposób bardziej satysfakcjonujący.

„Michael” to książka brutalna, przepełniona mrokiem i emocjonalnym ciężarem, która jednak nie jest dla każdego. Mimo że klasyfikowana jako romans, bardziej pasowałaby do thrillerów psychologicznych lub literatury obyczajowej o mocnym, mrocznym wydźwięku. To nie opowieść o miłości, ale o destrukcji, manipulacji i walce o przetrwanie.

⭐ Ocena: 7/10 – za intensywną i wciągającą fabułę, choć z poczuciem niedosytu w zakończeniu.

“Kylie poczuła uścisk w żołądku, lecz szybko zrozumiała, że właśnie poznała kolejną z jego twarzy. Należała do człowieka, który w normalnych okolicznościach mógłby skraść jej serce. Przyłapała się na tym, że chciałaby, by już zawsze taki był - delikatny, spokojny, ludzki. Mniej przerażający i nieobliczalny.”