Ofiara recenzja

"Pod maską pięknych słów potrafi się skryć bardzo szpetna dusza." 
J.R.R. Tolkien – Dwie Wieże
Moja pierwsza myśl po przeczytaniu Ofiary to: no dobra wszystko ładnie, pięknie ale co dalej? Czy tu rzeczywiście stało się to co myślę, że się stało czy to tylko moja wyobraźnia? A jeśli to rzeczywiście miało miejsce to ja już chcem kontynuację. Ale po kolei. Akcja toczy się wokół morderstwa Seliny, przyjaciółki głównej bohaterki, która postanawia znaleźć jej morderców, gdyż straż miejska znalazła sobie kozła ofiarnego i zakończyła śledztwo. Dziewczyna do pomocy ma przyjaciela Hrabiego, maga i sierżanta z czasami dołącza do nich krasnolud. Wyprawa przebiega spokojnie, aż w pewnym zjeździe dochodzi do nieoczekiwanych zdarzeń, po których w dalszą drogę rusza już tylko trzech jeźców. Z każdą chwilą jest coraz gorzej, a akcja zmienia się bardzo dynamicznie i wciąga w swój wir co rusz zaskakująca czytelnika. Pojawienie się wampira wywołuje mieszane uczucia z jednej strony wiemy, że jest czarnym harakterem, ale z drugiej opowiadana przez niego historia łapie za serce i powoduje uronienie łzy. I to chyba moja ulubiona scena w całej książce, chociaż do najbardziej zaskakujących nie należy. W tej kategorii inna scena ma pierwsze miejsce ale to już było by zbyt duże zdradzenie fabuły. Autorka postanowiła zakończyć książkę w wielkim stylu zostawiając nas z masą pytań i niepewności. A samo zakończenie niewiadomo czy jest szczęśliwe czy też nie. Przynajmniej dla mnie. 
Tak na koniec moje małe przemyślenie, książka opiera się na odwiecznym "problemie", a mianowicie na ślepym podążaniu do celu. Według mnie czasami lepiej jest odpuścić, żeby nie ranić innych bądź siebie. 
A Wy jesteście w stanie iść po trupach do celu, nie zważając na krzywdę innych, tylko po to by osiągnąć swój cel?