Dobre żony recenzja

Książka jest kontynuacją „Małych kobietek”. W tej części ponownie śledzimy losy czterech sióstr, ale jakże inne niż wcześniej. Już nie są dziewczynkami z głowami pełnymi zabawnych pomysłów i dziecięcych rozważań. Teraz dorosły, a ich głowy zaprzątają rozterki miłosne i życiowe decyzje, które będą do podjęcia.

Meg, młoda mężatka, próbuje poradzić sobie z obowiązkami tytułowej dobrej żony, dobrej matki, a w tym wszystkim z ubóstwem, które mimo wszystko jej chwilami doskwiera. Idylla, jakiej oczekiwała jest początkowo trudna do znalezienia w młodym małżeństwie.

Jo, jak to Jo, jak zawsze żywe srebro, natomiast przechodzi przemianę i pewną stabilizację charakteru, jej postać jest dużo lepiej poprowadzona niż wcześniej. Oddaje się pisaniu, dojrzewa emocjonalnie i gotowa jest wyjechać, żeby uniknąć dawania fałszywych złudzeń. Bez wątpienia jest to moja ulubiona postać w powieści.

Beth nie ma za wiele w książce, po przebytej w poprzedniej książce szkarlatynie nie może dojść do ładu ze swoim zdrowiem, jest coraz słabsza choć kochająca siostra robi wszystko, by jej się polepszyło.

Amy z rozchwianego dziecka wyrasta na artystkę i światową kobietę, co zawdzięcza również swojemu pobytowi we Francji. Zaskakująco, odgrywa znaczną rolę w powieści.

Pomimo ujętej rodzinnej atmosfery i genialnych fragmentów, przez pierwsze sto stron nie mogłam się wciągnąć w akcję, ale później jednak Alcott pociąga czytelnika w wir wydarzeń. Co prawda książka nie jest tak dobra, jak poprzednia, ale z drugiej strony trochę dojrzalsza, dosyć smutna choć z happy endem. Nie raz mamy okazję poczuć kręcącą się łezkę w oku. Niemniej jednak jestem trochę rozczarowana wątkami romantycznymi, a ten główny jest kiepsko poprowadzony. Jego irytująca banalność jest jednak autentyczna do minionych czasów, ale niedosyt został.

Tak ogólnie, to i tak polecam :) ponownie to miła, przyjemna i ładna lektura z dużą ilością zadowalających zmysł estetyczny opisów. Tyle dobroci to się już w realnym życiu chyba nie spotyka 😌