Obiecaj, że mnie kiedyś odnajdziesz recenzja

"Biłem się z tymi myślami dobry miesiąc. Schodziłem jej z drogi, gdzie i jak tylko mogłem.Niemieci Polka. Polka i Niemiec? Powtarzałem sobie to pytanie bez przerwy, jakby wierząc, że nagle przestanie mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. No, to nie przestało".

💙💙💙

Każdego dnia budzić się z sercem przepełnionym strachem. Cierpieć na ciele i duszy. Czuć bezsilność, rozpacz i złość. Bać się miłości, a nienawiść odbierać jako stałą część siebie.

Nawet pisząc, te słowa mam wrażenie, że to tylko słowa, które nawet w małej części nie opisują tego, jak czuli się ludzie w czasie wojny.

Historia opisana w książce „Obiecaj, że mnie kiedyś odnajdziesz” autorstwa Anny Ficek dała mi naprawdę dużo do myślenia.

Skończyłam ją wczoraj czytać i miałam przez nią spory problem z zaśnięciem. Ta książka tak mi się podobała, a jednocześnie tak mnie, zasmuciła, że nie mogłam się pozbierać.

Czyja była ta historia?

Hani, młodej, pięknej Polki zakochanej od dzieciństwa w chłopcu, który później stał się jej wrogiem? Hansa niemieckiego żołnierza, który pokochał kobietę uważaną przez jego naród za kogoś bezwartościowego? Aleksa niedoszłego studenta medycyny, który musiał opuścić wraz z ojcem dom, by walczyć za ojczyznę i chronić swoją matkę i siostrę? A może to opowieść o każdym i o nikim.

Autorka opisała życie ludzi mieszkających w małej i w miarę spokojnej jak na tamte czasy wsi. Ludzie tam również żyli i umierali w strachu. Nie przechodzili jednak takiego terroru jak ludzie w większych miastach, a jednak… a jednak ich opowieść również łamie serce.

Przerażająca jest, wiedza o tym ile świat stracił przez tę bezsensowną wojnę. Ilu młodych ludzi o niewykorzystanym potencjale zginęło i w ile serc została wszczepiona nienawiść. To nieludzkie. To niewyobrażalne.

Całą sobą cieszę się, że nie było mi dane żyć w tamtych czasach. Cieszę się także, że mogłam przeczytać tę książkę.

Bo było warto. Jest to naprawdę dobra pozycja, emocjonująca z pięknymicytatamioraz z bohaterami z krwi i kości.

Ja chcę, takich książek więcej i chciałabym, żeby więcej osób je czytało. Naprawdę polecam.