Wieczni recenzja

Z początku, gdy usłyszałam o "Wiecznych" i zobaczyłam okładkę byłam przekonana, że to beznadziejna powieść. Jeszcze ten opis. Lecz kiedy poszłam do biblioteki, to wypożyczyłam ją, ponieważ moja koleżanka chciała ją również przeczytać, a inna przyjaciółka powiedziała mi, żebym zobaczyła czy warto poświęcać czas na nią, więc ją wzięłam.

Z początku podobało mi się, że wszystko dzieje się tam w Maine. Uwielbiam w książkach kiedy jest zima. Poznałam zmęczonego Luke'a, główną i smutną bohaterkę książki, Lanore oraz (dosłownie) nieziemsko przystojnego Jonathana i zbzikowanego na punkcie seksu Adaira.

W książce Lanny przedstawia swoją straszną przeszłość Luke'owi, który z wielkim zaciekawieniem słucha, gdy dziewczyna opowiada o nieodwzajemnionej miłości, pierwszym pocałunku, trudnych chwilach i problemach, za które zapłaciła czyimś życiem, kłamstwach, skrywanych przez długie, naprawdę długie lata oraz o bezsilności, przez którą nie ma wolności.

"Wieczni'' mają w sobie naprawdę niesamowitą magię, jaką trudno znaleźć w różnych powieściach. Jest w niej tak wielka miłość, której nigdzie nie znajdziecie w żadnych lekturach.
Odważna, silna, zniewalająca, chora, cholernie smutna, dająca wiele do myślenia i okropnie wzruszająca opowieść poruszy każdego, kto tylko sięgnie po to dzieło. Pani Katsu zaskoczyła mnie tą cudowną książką, tak bardzo, że aż żałuję, że myślałam tak źle o tej lekturze. Śmiało mogę postawić 10/10 i jest mi strasznie przykro, co musiała przeżyć i robić Lanny, aby przeżyć i zadowolić swojego pana. A najgorsze w książce jest pod koniec.. lecz nie powiem wam, bo i tak się dowiecie, jak to przeczytacie, a wierzcie mi, naprawdę warto ;)