Makuszyński. O jednym takim, któremu ukradziono słońce recenzja

Mariusz Urbanek to już instytucja. Biorąc do ręki każdą kolejną książkę jego autorstwa ma się gwarancje ciekawej lektury.
Za cel swojej literackiej kariery postawił sobie przypomnienie sylwetek poetów, pisarzy dziś są już odrobinę zapomnianych , a w ubiegłym wieku święcili triumfy i byli gwiazdami ówczesnej bohemy. Tuwim, Brzechwa, Broniewski, Tyrmand i ostatnio Makuszyński to postacie które dzięki książkom Mariusza Urbanka wracają do szerszej świadomości. Autor wydobywa ich twórczość często pokrytą cieńszą lub grubszą warstewką kurzu na światło dzienne.

Nie inaczej jest z najnowszą jego książką: "Makuszyński. O jednym takim któremu ukradziono słońce" gdzie przybliża nam sylwetkę Kornela Makuszyńskiego: poczytnego felietonisty, autora uwielbianych przez dzieci książek, twórcy pierwszego w Polsce komiksu, miłośnika Zakopanego i człowieka którego jako piewca II Rzeczpospolitej przez nową władzę został zepchnięty na margines życia literackiego i ostatnie lata przeżył w zapomnieniu i ubóstwie.

Mariusz Urbanek, jak zawsze niezwykle wnikliwie śledzi losy swojego bohatera: nie ocenia jego postaw, wyborów życiowy choć między wierszami czuć że do Kornela Makuszyńskiego ma duży sentyment.
Ukazuje nam też twórczość Makuszyńskiego który dla współczesnych, jest znany, głównie jako pisarz "dziecięcy" i autor "Koziołka Matołka", "Awantury o Basię" czy "Szaleństw Panny Ewy".
Okazuje się iż jego kariera zaczęła się od utworów dedykowanych dla dorosłych a sławę i rozgłos przyniosły mu liczne felietony uwielbiane za humor i lekkość pióra zarówno przez krytyków literackich jak i czytelników.

Biografia Kornela Makuszyńskiego to kolejna opowieść o smutnym losie literata którego życiorys złamała polityka i ówczesna władza. Nękany przez cenzurę, odtrącony przez środowisko literackie jako ten który nie umie iść z nurtem nowych czasów pisarz ostatnie lata swojego życia przeżył cicho, biednie, nie sięgając już po pióro.
I tylko pamięć wiernych czytelników, szczególnie dzieci, była dla niego jedyną osłodą tych ciężkich chwil.

Mariuszowi Urbankowi gratuluję kolejnej świetnej książki i czekam na następną zastanawiając się kto tym razem będzie jego bohaterem. Nie ukrywam że marzy mi się jakaś kobieta: może Dąbrowska, może Zapolska...