Szymborska. Znaki szczególne recenzja

Na koniec 2023 należy chwila poświęcona Wisławie Szymborskiej. (Ten rok przecież należał do niej i jej twórczosci).
Czytaliście biografię poetki napisaną przez Joannę Gromek -Illg ?( "Znaki szczególne" Wydawnictwo Znak)

Niezwykła pozycja. Faktycznie, tak jak mówi poddtytuł, Joannie Gromek-Illg udało się stworzyć biografię wewnętrzną poetki i dotrzeć do miejsc nieodstępnych dla zwykłego śmiertelnika.
Wisława Szymborska komunikowała się z nami poprzez wiersze, a te budziły i budzą wyjątkowe emocje.
W rozmowach, oficjalnych czy towarzyskich, poetka tworzyła przyjazną atmosferę, tak różną od tej panującej na spotkaniach z innymi laureatami nagrody Nobla. Stąd wydawałoby się, że jest bliska nam wszystkim, że mogłaby być naszą koleżanką, sąsiadką czy panią spotykaną w parku. A przecież, dla większości, zupełnie obca osoba.
Ale to Szymborska nauczyła mnie, i pewnie wielu z Was, kultury języka. To dzięki niej wiem, że nie należy zaczynać zdań, listów czy maili od słowa Witam. Bo witając pokazujemy swój nadrzędny stosunek do rozmówcy. A jest to przecież niekulturalne. Słowo "witam" dopuszczalne jedynie w momencie, gdy witamy uniżenie gości przekraczających próg naszego domu.

Poetka żyła skromnie i nie na pokaz. Bardzo dbała o zachowanie prywatności.
Nie znaliśmy jej sekretów. Nie było nam też dane poznać pikantnych tajemnic jej życia.
Była nam tak bliska, a jednak tak daleka.
Nie zapraszała nas głębiej do swojego życia.

I dlatego czytając tę wspaniałą biografię, jedną z najciekawszych, miałam poczucie, że nie uszanowałam woli poetki i wtykam swój przysłowiowy nos tam, gdzie miało go nie być. Tam, gdzie dostęp miało tak niewielu.
A jednak ciekawość i ten subtelny język, jakim napisana jest biografia, powodowały, że czytałam dalej. I odkrywałam kolejne etapy życia i z każdą stroną wiedziałam, że Szymborska jest moja. Jest "moją poetką". Jest obecna w moich wspomnieniach, a jej wiersze oddają to, co czułam w najważniejszych chwilach mojego życia. I skoro jest tak bardzo "moja", to dawałam sobie samolubnie pozwolenie, by iść dalej, by czytać do końca.
I raz po raz wracać.
I ponownie odkrywać intymny portret autorki.