Niemowa recenzja

 Dzięki zakończeniu w poprzedniej części, tym razem szybciej zabrałam się za czwartą część z cyklu. Kłopoty śledczych, tak mnie zajęły, że usunęłam na bok uprzedzenia i przeczytałam całość. 

Tak, jak poprzednim razem, autorzy również się nie wysilili. Miłośnicy przyrody, którzy mają na pieńku z lokalną społecznością – to nie temat, który po raz pierwszy przewija się w przeczytanych przeze mnie powieściach. Miałam jednak nadzieję, że rozwiązanie sprawy nie okaże się tak banalne, jak to jest ogółem przyjęte. Również i tym razem można było łatwo odgadnąć sprawcę. Ten sam schemat, co w innych podobnych do tej historiach.

Prywatne wątki śledczych nie zdominowały dochodzenie, jak to było w poprzedniej powieści; i to jest na plus. Bohaterowie muszą się zmierzyć ze swoimi problemami, a przy tym nie tracić celu z oczu – zabójcy.
Relacje poszczególnych postaci rozwijają się w błyskawicznym tempie. Vanja wciąż nie może pogodzić się z nową, okrutną rzeczywistością i coraz bardziej zbliża się do poznania prawdy o własnym pochodzeniu. Torkelowi jest ciężko pracować z Sebastianem, po tym co się stało z Ursulą, zaś Billy… no właśnie, ten przypadek jest najciekawszy. Już się nie mogę doczekać, jak rozwinie się ten wątek.

Gdyby nie problemy śledczych, powieść kompletnie by mnie nie zainteresowała. Autorzy powinni napisać jakąś książkę obyczajową, chętniej widziałabym ich w takim wykonaniu; zaś ta historia, to kolejna przewidywalna, głośno reklamowana, banalna książeczka. Jednak aby oddać sprawiedliwość, muszę przyznać, że jedną z niewielu jej zalet jest klimat, tak dobrze znany w powieściach skandynawskich.