Czas burz recenzja

Felicja jest piękna i bezwzględna. Pełno w niej sprzeczności. Ruszam z nią w podróż. I już wiem, że będzie niezwykle ekscytująca.

„Czas burz” od wydawnictwa ZNAK HORYZONT to pierwsza część sagi bestsellerowej pisarki Charlotte Link. Wyruszyłam w podróż z Felicją po niezwykłych czasach. Zaczynamy jeszcze przed pierwszą wojną światową, gdy życie wydaje się piękne i beztroskie. Okazuje się jednak, że to tylko pozory.

Lato jeszcze się nie zaczęło, a tak naprawdę już wiele się skończyło. W ciepły dzień Felicja, zupełnie beztroska, spaceruje z ukochanym Maksymem Makarowem i marzy, by ją objął, pocałował, wyznał miłość. Sielanka nie trwa długo. Maksym spogląda na nią z lekką pogardą. Chociaż podoba mu się fizycznie, uważa, że jest „porcelanową lalką”, arystokratką, która nie zna prawdziwego życia. On – zwolennik bolszewizmu – wyrusza robić rewolucję. Nie ma miłosnych wyznań, jest bolesne pożegnanie.

Mogłoby się wydawać, że w sercu tej niezwykłej kobiety jest miejsce wyłącznie dla Maksyma. Wkrótce jednak wychodzi za mąż za Alexa. Po wielu latach i burzliwych przejściach, bierze kolejny ślub – z nijakim, wpatrzonym w nią Benjaminem. Wraca też uczucie do Maksyma. Kogo ona tak naprawdę kocha? A może jest całkowicie zimna i bezwzględna i kieruje się wyłącznie swoimi interesami? Z pewnością, przy Felicji nie można się nudzić.

Jej historia zaczyna się w kolorowej bańce mydlanej o arystokratycznym odcieniu, wkrótce jednak Felicja musi się zmierzyć z ponurą rzeczywistością. Do domu wkraczają brutalni Rosjanie – w momencie, gdy umiera jej dziadek. Pierwsza jakże poważna próba jej odwagi. Przeżyła horror wojny, była sanitariuszką na froncie, została zesłana do obozu jenieckiego i udało jej się z niego wyjść, opiekując się jednocześnie swoją szwagierką, Kat. Od zawsze chroniła swoich bliskich i dla nich gotowa była zrobić wszystko. Zdobywała pożywienie, przeżyła koszmarną wędrówkę w śniegu, do ostatniej chwili opiekowała się ukochaną ciotką Belle. Życie boleśnie ją doświadczyło, a ona stawała się coraz silniejsza.

Można jej na początku nie darzyć zbyt wielką sympatią, ale nie da się przejść obok niej obojętnie. Podziwiam Felicję. Skąd ma w sobie tyle siły? Przeżywając kolejne upadki i walcząc z przeciwnościami losu, wciąż wyznaczała sobie następne cele i wstawała, by iść dalej. Cieszę się, że to nie koniec naszej podróży. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom.