Miłość, po prostu recenzja

"Nie chcę zaczynać z czystą kartką,

zacznijmy od kartki,

na której jest.

Miłość."
Przedstawiam Wam kolejną opinię na temat książki tajemniczego autora - Żurnalisty. Pozycja, tak samo jak poprzednie odzwierciedla każdego człowieka. Autor czuje się nieszczęśliwy, dlatego tworzy przepiękną poezję, która jest pewnego rodzaju terapią.

Tutaj również znajdziemy słowa przepełnione bólem, lękiem, jego pragnieniami i przemyśleniami, które dotyczą miłości. Autor odkrywa przed czytelnikiem swoje uczucia, emocje i pragnienia. Ukazuje nam tą część siebie, objawioną wcześniej tylko obiektowi westchnień i miłości autora. Po przeczytaniu tekstów wiem jedno, kobieta ta miała bardzo silny wpływ na całe życie Żurnalisty, nie tylko fizycznie, ale także psychicznie. Nie jest w stanie zapomnieć on o swojej byłej i jest załamany po rozstaniu.

"Miłość, po prostu" jest zbiorem poezji napisanej przez mężczyznę, który jest mocny i słaby jednocześnie. Czytelnik na podstawie tekstów zauważa, że autor jest bardzo wrażliwy i pragnie kochać. Ponadto wyczujemy tutaj bardzo dużo namiętności, która przenika nasze serca umysły, dusze i ciała. Żurnalista i tym razem swoją twórczością wywołuje łzy w oczach czytelników. Jego poezja jest szczera i trafia prosto w serce każdego, kto zacznie czytać jego teksty. Nie można się przez to od nich oderwać i chce się coraz więcej. Teksty pełne emocji są wstanie wyryć czytelnikowi blizny w duszy i sercu. Teksty zawarte w "Miłość, po prostu" sprawiły, że ogarnęły mną emocje w nich zawarte, serce zadygotało i nie mogłam powstrzymać się od łez i smutku. Cały świat, który mnie otaczał w trakcie czytania zwalniał, a serce przyspieszało. Czytając każde słowo napisane w tej książce czytelnik może je porównać do bicia swojego serca.
Po przeczytaniu jedno wiem na pewno, człowiek, który napisał tak piękną poezję przepełnioną tak ogromnym bólem musiał przeżyć wiele bardzo bolesnych i samotnych chwil w swoim życiu. Jego oczy są zapewne pełne łez i cierpienia. Czytelnik natomiast z pewnością już od pierwszych słów czuje to samo co autor. Po przeczytaniu tej pozycji stwierdzam, że dla Żurnalisty miłość jest sensem życia. Poeta znalazł już kiedyś wybrankę swojego życia, niestety ją stracił. Mimo wszystko nie potrafi o niej zapomnieć. Ukazuje więc swoją duszę romantyka opowiadając o miłości emocjonalnej i cielesnej. Zwraca szczególną uwagę na brak bliskiej osoby, fizyczności i uczuć. Powtarza niejednokrotnie, że nikt nie zastąpi tamtej kobiety, ponieważ ona jest niepowtarzalna, nieuchwytna, wyjątkowa. W tej pozycji każda z kobiet znajdzie coś dla siebie, ale nie tylko. Autor mówi otwarcie, że każda kobieta chciałaby słyszeć od swojego mężczyzny jak bardzo jest kochana i ważna. Chciałaby poczuć się ważna dzięki jego czynom. Każda z nas, kobiet, znajdzie tu coś, co może przypominać cząstkę jej życia. Cząstkę jej przeszłości, lub teraźniejszości.

Książkę zdecydowanie polecam każdemu bez względu na płeć, czy wiek czytelnika. Wszystko dlatego, że uważam, iż każdy odnajdzie coś dla siebie w tych tekstach.

Na zakończenie zostawiam Wam kilka moich ulubionych cytatów z tej książki:

"Kobiety czasami cierpią,

rozstaną się z cierpieniem,

cierpienie zrozumie, że nie a kogo niszczyć

i chcę do Ciebie wrócić.

Nie wracaj.

Ale Ty do nie wróć, roszę."

"Nie chodzi, byś wiedziała,

że Cię kocham,

gdy Ci to mówię.

Tylko byś wiedziała,

kiedy masz wątpliwości."

"Nie czekaj, aż Cię stracę,

jeżeli widzisz, że nasza miłość

gaśnie.

Zapal światło."