Niedoskonali recenzja

Aż chciałoby się rzec "Tak dużo książek, tak mało czasu." Obojętnie ile byśmy czytali, to nie mamy szans przeczytać wszystkiego. Książek wciąż przybywa, tylko doba jakby coraz krótsza była. Ostatnio znajoma podarowała mi książkę Jolanty Kosowskiej "Niedoskonali" i uświadomiłam sobie, że owszem autorka jest mi znana, miałam okazję przeczytać już kiedyś jedną z jej książek, ale na kolejne jakoś zabrakło czasu. A biorąc pod uwagę fakt, że pani Jolanta ma na swoim koncie 21 książek, to ja mam spore zaległości.

"Życie to teatr, a ludzie to aktorzy... Każdemu można sprzedać to, na czym komuś zależy. Patrzymy i nie widzimy rzeczywistości, tylko świat iluzji stworzony wyłącznie dla nas".

Biedna dzielnica Lizbony, w środku knajpa, a w niej muzyka fado. Tutaj czas płynie zupełnie inaczej, ludzie są życzliwi, a radość sprawiają im proste rzeczy. To magiczne miejsce, które przyciąga tłumy. To również tutaj splatają się losy czwórki ludzi. Majka, David, Camila i Bruno każde z nich na swój sposób zostało dotkliwie potraktowane przez życie. Wstyd im się przyznać do swoich uczuć, a jednak jak każdy potrzebują ciepła, miłości, przyjaźni. Próbują zapomnieć o bolesnej przeszłości. Wspólnie spędzają czas, dzielą się swoimi wspomnieniami, a w tle rozbrzmiewa fado tak smutne jak ich przeszłość. Życie potraktowało ich po macoszemu. Los z nich zadrwił, ale teraz mają szansę stworzyć coś niesamowitego. Czy z niej skorzystają?

"Wiesz, wszystko jest po coś. Nic na świecie nie dzieje się tak po prostu. My też spotkaliśmy się, bo tak miało być. Niedoskonali ludzie, którym dokopało życie".

"Niedoskonali" to książka po przeczytaniu której nie mogłam się zmobilizować do napisania recenzji. Czasami tak bywa zwłaszcza jeżeli książka jest rewelacyjna, to człowiek w głowie ma milion myśli i nie potrafi ubrać je w słowa. Książka pełna życiowych mądrości i metafor jest drogowskazem dostrzegania istotnych wartości życiowych. Życie nie zawsze jest kolorowe, czasem trzeba przejść egzamin z rodzinnej miłości. Niedoskonali przecież na dobrą sprawę wszyscy tacy jesteśmy. Każdy z nas nosi w sercu jakąś zadrę, która nie pozwala o sobie zapomnieć. I możemy mieć żal do losu, ale nie o to chodzi. Najważniejsze to z tej trudnej lekcji, jaką jest życie wyciągnąć odpowiednie wnioski pozbierać się i z podniesionym czołem ruszyć dalej. Piękna i nostalgiczna, dająca nadzieję na lepsze jutro taka jest ta powieść.

"Nie ma czego się bać
Jesteśmy nieidealni
Nie ma czego się bać
Nikt nie jest bez skazy..." Marta Dzwonkowska "Nieidealni"