Wina recenzja

Bardzo dawno zaczęłam czytać powieści Jonathana Kellermana. Szczerze mówiąc, był on jednym z pierwszych pisarzy, którzy zarazili mnie fascynacją do powieści kryminalnych. Z czasem, jak się jednak przekonałam, proza Kellermana i jego przewidywalne zagadki nie robiły już na mnie takiego wrażenia jak kiedyś. Długo jednak czekałam na jego powieść - „Wina”. Sentyment pozostał. A może po prostu, zwyczajnie zatęskniłam za wielkoludem Milem?

W zamożnej dzielnicy Los Angeles zostaje wykopany szkielet niemowlęcia. Dokładne oględziny wykazują, że dziecko zmarło kilkadziesiąt lat temu. Trop prowadzi do Szwedzkiego Szpitala i lekarzy, którzy mieli dokonywać nielegalnych aborcji. Śledztwo komplikuje się, gdy zostaje znaleziony kolejny szkielet dziecka, zaś w nieodległym miejscu zwłoki kobiety. Detektyw wydziału zabójstw Milo Sturgis zaczyna podejrzewać, iż w sprawę mogą zamieszani być czciciele jakiegoś kultu. Na jaw wychodzą nowe fakty. Milo wraz z pomocą psychologa doktora Alexa Delawere zrobią wszystko, aby odkryć prawdę.

Dużo ślepych wątków, tropy prowadzące donikąd i irytujący doktorek Alex Delawere. Nie interesują mnie łachy, jakie noszą bohaterowie, nie interesują mnie piękności wyłaniające się na każdym kroku z wielką awersją do jedzenia i nie obchodzą mnie również historyjki, które nie mają nic wspólnego z wydarzeniami w „Winie”. Sprawca przewidywalny, zaś zakończenie o dziwo niezwykłe, jak na pana Kellermana, który ma ciągotki do samobójców.