Nadzwyczajni recenzja

Trochę przejadł i niesmaczną czkawką odbija nam się temat Sars-CoV-19. Gdzie byśmy się nie odwrócili, czego byśmy nie czytali, z kim byśmy nie rozmawiali - prędzej czy później natkniemy się na hasło: "koronawirus". Do tego niewidocznego gołym okiem zagrożenia sprowadzają się liczne rozmowy, dyskusje, a coraz częściej i społeczne nieporozumienia, które wymykają się spod kontroli, budzą wiele emocji oraz są zarzewiem wielu dziwnych teorii spiskowych. Pozostawię to bez komentarza.

Za to na solidny komentarz oraz nakreślenie sytuacji, jak wyglądały pierwsze miesiące epidemii w Polsce pozwalają sobie dziennikarz śledczy portalu Onet oraz dziennikarka i prawniczka. Co się z tego urodziło? Przede wszystkim solidne nakreślenie sytuacji, jaka miała miejsce w wielu newralgicznych punktach użytku publicznego po wystąpieniu i rozprzestrzenieniu się wirusa na terenie Polski. Sanatoria, DPS-y, oddziały szpitalne, iżby przyjęć, zespoły ratownictwa medycznego - szeroki wachlarz miejsc, które w założeniu miały ratować, w rzeczywistości epidemicznej stały się miejscami niebezpiecznymi dla starszych, chorych przewlekle. Autorzy obnażają nikłe przygotowanie placówek medycznych, wojewodów, NFZ-tu, Sanepidów, a przede wszystkim decydentów w obliczu epidemii. Jak na dłoni w najgorszy sposób ukazuje się kryzys ochrony zdrowia, z jakim mierzy się Polska od dziesięcioleci. Brak personelu, praca wyłącznie w jednym miejscu, przemęczenie, stres, brak sprzętu, decydenci, którzy może i teorię mają w jednym palcu, a która nie przekłada się ma praktyczne, skuteczne działania (nie od dziś wiadomo, iż organizacyjne, administracyjne, decyzyjne stanowiska nie są dla ludzi z wiedzą i doświadczeniem, a dla "swoich"), nie wspominając o środkach ochrony osobistej - do tego on - nieznany wróg, o którym niewiele wiadomo, a który rozgaszcza się na dobre i pozwala nieustannie zmieniać swoje oblicze (wirus nieustannie mutuje, więc kwestią czasu jest, gdy zmieni poziom swojej zjadliwości).

Nie jest to łatwa, lekka i przyjemna książka. To solidny, rozbudowany acz nieco chaotycznie przedstawiony reportaż z przekrojem wydarzeń od marca do lipca 2020 r. w Polsce, w którym autorzy przedstawiają ludzi reprezentujących poszczególne zawody, które - gdy wszyscy tkwili w domowym lockodownie - jak co rano wyruszały do pracy lub były w niej od kilku tygodni nieustannie czuwając na posterunku i otaczając opieką innych.
Mam drobny zarzut względem treści merytorycznych, głównie od strony medycznej. Rozumiem, że autorzy nie parają się medycyną, a jedynie rozmawiali i ubierali we właściwe słowa przeżycia rozmówców być może celowo spłycając pewne zabiegi, kwalifikacje i procedury obowiazujace w ochronie zdrowia na potrzeby ogółu czytelników, ale książka na pewno zyskałaby na rzetelności, gdyby sprawdzono ją pod kątem nazewnictwa medycznego czy standardów medycznych.