Gabriel recenzja

NIcolette Besson, córka gosposi De Vincentów całe swoje nastoletnie życie spędziła w rezydencji braci, dorastała wśród nich i tam tez przeżyła swą pierwszą miłość. Na studia wyjechała ze złamanym sercem, tajemnicą skrywaną w głębi duszy i postanowieniem, że nigdy nie wróci do posiadłości. Niestety życie jest nieprzewidywalne, jej mama poważnie choruje i musi poddać się chemioterapii. Nikki wraca więc do Luizjany by na czas rekonwalescencji przejąć obowiązki matki. Bycie gosposią w nawiedzonej rezydencji de Vincent nie jest jednak takie proste. Wygórowane oczekiwania Devlina i jego wredna narzeczona i Gabriel, na widok którego wciąż szybciej bije jej serce to nie jedyne problemy z którymi boryka się Nikki. Szybko okazuje się, że klątwa de Vincent nie jest tylko przesądem, Nikki spotykają coraz dziwniejsze wypadki jakby ktoś czatował na jej życie. Gabriel natomiast jest zdeterminowany by spędzać z nią jak najwięcej czasu i ciężko mu ukrywać, że Nikki nie jest, ani nie była mu obojętna. Wciąż ma wyrzuty sumienie po tym co stało się cztery lata wcześniej. Dla dobra swojej rodziny dziewczyna chowa dumę do kieszeni i stara się poradzić sobie z obowiązkami. Ale czy da radę stawić czoła Gabrielowi?

Gabriela poznaliśmy już w pierwszym tomie opowieści o trzech braciach. W „Lucyferze” wydawał mi się najmniej „demoniczny” a nawet sympatyczny. Tutaj jednak możemy przyjrzeć mu się bliżej. Jak się okazuje, nie bez powodu o de Vincentach krążą te wszystkie przerażające plotki a przydomek „Demon” nie wziął się z niczego. Nikki to wrażliwa, piękna i odpowiedzialna młoda kobieta, wydarzenia sprzed czterech lat odcisnęły swe piętno na jej dorosłym życiu i jej relacjach w mężczyznami. Tak, Jennifer L. Armentruot doskonale kreuje bohaterów. Są oni wielowymiarowi, barwni i „ludzcy”. Potrafią nas zaskakiwać zarówno pozytywnie jak i negatywnie. Relacja bohaterów jest burzliwa, pełna wzlotów i upadków, mimo to cały czas im kibicujemy ponieważ nie można zlekceważyć łączącej ich chemii. Myślę że drugi tom serii De Vincent jest zdecydowanie lepszy od poprzedniego. Mniej „cukierkowy”, mroczniejszy i pełen zawirowań. Chętnie sięgnę po ostatni tom i mam już swoje przypuszczenia co do postaci Devlina :)