Nibynoc recenzja

"Nigdy się nie wzdragaj. - Zimny szept w uchu. - Nigdy się nie lękaj. I nigdy, przenigdy nie zapomnij. Dziewczynka powoli skinęła głową. Wypuściła nadzieję wraz z oddechem. I patrzyła, jak jej ojciec umiera."

Są książki fantasy, które się po prostu czyta i ślad po nich nie zostaje.
Są książki fantasy, które się CZYTA i ślad po nich zostaje. Gdzieś tam.

I są książki, które się POŁYKA w całości. 
I to jest właśnie taka opowieść. Odstraszająco monumentalna liczba stron /choć nie tak bardzo, jak u Simmonsa np. XD/ okazuje się jedynie zachętą, która znika w przeciągu zbyt krótkiej doby!

Bo jak to powiedział bibliotekarz w tej historii: "Za dużo książek. Za mało stuleci", to w przypadku tej opowieści można by śmiało napisać: "Za mało tomów. Za dużo nadziei na więcej."

Mało zachęcający początek, który spowodował, że PRAWIE PRAWIE odłożyłabym to arcydzieło, zapowiada jednak...
... rewelacyjny 1 tom, z nietypowymi pomysłami /kocham ideę Pomroków/. 

Szkoła prawie jak u Harrego Pottera, tylko w wersji dark nightmare.
Cudowny klimat!
Błyskotliwa narracja, z pewną dozą light urban fantasy, która jednak tylko nieco rozrzedza ciężar samej opowieści.