Naznaczona recenzja

Książka ta leży na mojej półce już dobrze pół roku lub więcej, jednak nigdy nie miałam czasu ani nawet ochoty by po nią sięgnąć. Dopiero nuda na koloni sprawiła, jak również ciekawe opowieści koleżanek, które już mają tę lekturę za sobą, owa lektura nie zostałaby ruszona.
Muszę powiedzieć, że spodziewałam się tego, iż książka będzie niezwykle nudna i nieciekawa, jestem jednak mile zaskoczona ponieważ ani trochę się podczas jej czytania nie nudziłam, wręcz przeciwnie, czyta się ją na zasadzie "nie jem, nie śpię, muszę przeczytać". Osobiście uwielbiam książki, które potrafią tak szalenie zaciekawić. Nie wiem czy jest to spraw świetnych bohaterów, fabuły a może zwykłej ludzkiej ciekawości. Przyznam także, że nigdy nie czytałam książki pisanej przez dwie osoby w tym wypadku kobiety, aczkolwiek nie mogę powiedzieć abym się zawiodła.

Jak wskazuje okładka i tytuł książka jest o wampirach, temacie w ostatnim czasie bardzo modnym, zapewne jest to sprawa sagi "Zmierzch", różnią się jednak one znacząco. "Naznaczona" jest to pierwsza część z cyklu "Dom Nocy", jak mi obecnie wiadomo w Polsce ukazało się 6 części, a zaplanowane jest 10, jest to powieść wielowątkowa.
Poznajemy Zoey krótko przed Naznaczeniem, jesteśmy świadkami jej Naznaczenia przez Trackera.
Jej stosunki z mamą, rodzeństwem i ojczymem nie są najlepsze, nie jest rozumiana przez swoja matkę, którą jak twierdzi główna bohaterka, zmienił jej "ojciach", jak go nazywa. Z rodzeństwem jej stosunki także nie układają się najlepiej.
Bohaterka trafia do Domu Nocy, z pomocą Babci, gdzie ma dokonać się jej Przemiana lub umrze. Jej mentorką zostaje Neferet jedna ze starszych kapłanek. W drodze do swojego pokoju zastaje w dość dwuznacznej sytuacji Afrodytę i Erika. Jak się później okazuje Afrodyta należy do osób raczej niemiłych, nieszanujacych ludzi, uważa się za wyższą ponieważ przygotowuje się do roli starszej kapłanki i przewodniczy Córą Ciemności. Erik okazuje się inny niż uważa Zoey.
Bohaterka poznaje w Domu Nocy nowych przyjaciół Stevie Rae, Bliźniczki oraz Damiena, ja pokazuje czas Zoey może zawsze na nich liczyć, nawet jeżeli ona nie jest z nimi szczera.

Powieść zaskakuje, szokuje, fascynuje, może i w niektórych momentach rozczarowuje, jednak na korzyść. Napisana jest językiem prostym, szybkim w czytaniu. Autorki wykreowały postać Zoey jako bardzo dojrzałej psychicznie, wiedzącej czego chce dziewczyny, nie jakiejś tam zapatrzonej w sobie nastolatki.

Polecam:) Miłej lektury:)