Tajemnica panny Hamilton recenzja

Powieści historyczne mają to do siebie, że patrzymy na nie z wyjątkową ciekawością. Odległe czasy, w których nie dane jest nam żyć i obyczaje stanowią punkt zapalny naszej wyobraźni. A stąd krótka już droga do uzależnienia.
Nie wiem dlaczego, ale uwielbiam książki, które mogą pochwalić się pokaźnym zasobem stron, czym dłużej przebywam z bohaterami tym bardziej nie mogę się z nimi rozstać..
Panna Hamilton rozbawiała do łez, fascynowała swoją trzeźwą oceną sytuacji, każdy rozdział był emocjonalną zagadką.
Nie zabrakło też kryminalnej czarnej charakterem zawiłości, rodzącej się potężnej miłości. Wszystko to w ogromnym zamieszaniu tworzyło niezwykłą aurę. Strona za stroną pojawiały się to nowe kłopoty i ciekawe rozwiązania.
Nie sposób zapomnieć lekkiego pióra Camp, obrazowo ujętych scen oraz trafnego połączenia krytyki z niebanalnym humorem.
Poznajemy arkana tolerancji osób szlachetnie urodzonych, na ile mogą pozwolić być sobą aby nie wybuchł skandal, który splamiłby honor rodziny.
W takich chwilach zdecydowanie wolałam naszą rzeczywistość niż sztywne kanony przyjęte w Anglii. Z uśmiechem na twarzy obserwowałam poczynania „szalonego ojczulka”, który kojarzył mi się z wiecznie rozczochranym Einsteinem :).
Reasumując chwila z panną Hamilton nigdy nie była stracona, książka paliła w dłonie ( może za sprawą eksperymentów jej ojca) a zupełnie błogie były dni, kiedy mogłam poświęcić jej więcej niż godzinę dziennie. Niedopowiedziane wątki tkwiły w głowie niczym kłujące chwasty domagając się dotarcia do źródeł i rozwiązania wątpliwości.
Ja do nich dotarłam i z pewnością nie żałuję..