Oczy z Rigela recenzja

Trzecia odsłona mieszkańców wyspy dobrze znanych czytelnikowi z wcześniejszych tomów, zatem można pozwolić sobie na małe podsumowanie. Mimo iż cały czas mówimy o tym samym autorze, jak i o tych samych postaciach wraz z tłem wyspy, można odnieść wrażenie, że każda część jest inna. Pozornie do siebie pasują, na pewno układają się w jeden ciąg, a jednak z książki na książkę autor przerzuca się z zachwytu nad obliczem Matki Natury na zachwyt nad obliczem człowieka. Każda kolejna część jest bardziej ludzka i emocjonująca - to już nie tylko ludzie na łasce wyspy, to również ludzie, którzy dla bliskich zrobią wiele, a w poszukiwaniu utraconej miłości znajdą w sobie ponadludzkie pokłady siły.
Można odnieść wrażenie, że każdy mieszkaniec wyspy musi z niej odejść, opuścić, udać się we własną, sobie tylko znaną wędrówkę, by wrócić do domu odmienionym, dojrzalszym. Wyspa jest ostoją, gwarancją tego, co znane i co toczy się dobrze utartym rytmem dyktowanym porami roku. Tutaj jest Twój dom, Twoi bliscy, tutaj życie nie powinno Cię zaskakiwać.

"Oczy z Rigela" nawiązuje do córki Ingrid, która wraz z matką wyrusza w podróż śladem partnera i ojca. Czy góry, czy jeziora, a może łany łąk kolejna kobieta z rodu Barroy w poszukiwaniu siebie podąża przez powojenną zawieruchę, gdzie mieszkańcy zamiatają osiadły kurz wojny. Ucieczka? Droga bez powrotu? Czy może lekcja życia?

Trzecia odsłona cyklu Roya Jacobsena trafia do mnie najbardziej. Raz, że skupia się na mocnej kobiecej ostoi, dwa - uczłowiecza bohaterkę, czego wcześniej unikał autor dość bezosobowo i beznamiętnie ukazując poszczególne postaci. Namacalna rozpacz Ingrid, upór w dążeniu do celu (ale tym Barroy'owie wykazali się już we wcześniejszych częściach, więc zaskoczenia nie ma), wędrówka śladem człowieka, którego być może nigdy nie było. Ludzie w obliczu wojny, podejmowanych podówczas decyzji i mierzący się z ich piętnem w czasie świeżego pokoju, a to wszystko ujęte w specyficzny, wartościowy i trudny do naśladowania styl autora - ten pokazuje, że surowy styl nie musi wiać nudą, a wystarczy kilka słów, by zawrzeć morze emocji.