Naftowa Wenus recenzja

Na początek dwa słowa tytułem wstępu. Nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że będę musiała tłumaczyć się dlaczego sięgnęłam po daną lekturę. Jednak w związku z obecną sytuacją polityczna czuję, że muszę uargumentować swoją decyzję. Napad Rosji na Ukrainę to zbrodnia, która głęboko w to wierzę, zostanie przykładnie ukarana, a winni okrucieństwa, przemocy i bestialskich czynów odpowiedzą za nie jeszcze na tym świecie.
Jednak nie przyłącze się do tych, którzy, w ramach odwetu i sprawiedliwości dziejowej, chcą pogrzebać dorobek kultury rosyjskiej. Mam nadzieję, że czasy palenia na stosie książek już za nami i taki los nie spotka dzieł Puszkina, Dostojewskiego czy współczesnych pisarzy zza wschodniej granicy. Mam głębokie przekonanie, że czytelnicy, melomani czy wielbiciele sztuki rosyjskiej potrafią krytycznie ocenić obecną sytuację, nie odmawiając należytego miejsca w panteonie wybitnych twórców takim sławom jak Tołstoj, Czajkowski czy Rublow.

"Naftowa Wenus" to powieść młodego rosyjskiego pisarza Aleksandra Sniegiriowa, która jest uniwersalną historią o dojrzewaniu: do odpowiedzialności, miłości i dojrzewaniu do roli rodzica.
Bo kiedy Fiodor, po śmierci rodziców musi sam zaopiekować się swoim synem z zespołem Downa przez lata wychowywanym przez dziadków, traci swobodę i niezależność do której jako wzięty architekt i wolny duch był przyzwyczajony.
Musi zmierzyć się z nowymi obowiązkami, ale też stawić czoło światu, dla którego jego syn jest pewnym kuriozum bądź to wytykanym palcami, bądź ostentacyjnie ignorowanym. Między ojcem a synem wytwarza się piękna choć nie pozbawiona rozczarowań i chwil zwątpienia relacja, którą możemy śledzić towarzysząc bohaterom w codziennych zmaganiach z życiem.
Tajemniczy obraz, tytułowa "Naftowa Wenus", który trafia przypadkowo w ich ręce wyzwala niesamowitą sekwencję zdarzeń, dzięki którym Fiodor ma szansę poznać lepiej nie tylko swojego niezwykłego syna Iwana, ale też samego siebie.
Nie brak w tej książce także refleksji na temat współczesnej Rosji, która to odczytywana przez pryzmat obecnych wydarzeń jest wręcz profetyczna.

To opowieść skłaniająca do refleksji, nie stroniąca od czarnego humoru i szczypty ironii. Prowokuje do zastanowienia się nad własnymi relacjami z rodzicami, dziećmi czy przyjaciółmi. Bo kochać i być kochanym wcale nie jest tak prosto.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu @nakanapie.pl.