Nadzieja nigdy nie umiera recenzja

Zmarły w 2020 roku ksiądz Piotr Pawlukiewicz na kazania, które wygłaszał w warszawskim akademickim kościele św. Anny ściągał tłumy. Nie kokietował swojego audytorium. Mówił wprost o ludzkich grzechach, słabościach, wytykał błędy i zaniechania. Jego interpretacje Pisma Święto zmuszały do refleksji nad kondycją własnej wiary, często obnażając nasze lenistwo, głupotę i konformizm.
Dzięki Wydawnictwu Znak jego nauki nadal są żywe i docierają do nowych odbiorców dzięki systematycznej publikacji tekstów duchownego zawsze w pięknej oprawie graficznej.

Tym razem okładkę książki "Nadzieja nigdy nie umiera" zdobi urocza grafika dwóch gołębi skąpanych w błękicie, która od razu kojarzy się z tematem przewodnim tej publikacji. Nadzieja bywa nazywana matką głupich, ale wybór kazań zamieszczonych w tej książce uświadamia nam, że nadziei trudno iść przez życie i niosąc w sercu Boga.
To nie jest książka dla wątpiących, dla tych którzy zagubili się gdzieś na drodze swojej wiary i nie wiedzą jak i czy w ogóle chcą wrócić na łono Kościoła.
To lektura dla tych, którzy tylko na chwilę się gdzieś zagapili, stracili cel z oczu i potrzebują odpowiedniej motywacji aby dalej iść ścieżką wiary, będąc mądrzejszym o nowe doświadczenia i świadomi błędów jakie popełnili (by się ich w przyszłości wystrzec).
Każdy rozdział poprzedzają cytaty z Pisma Świętego, i w przeciwieństwie do wcześniejszych publikacji są to obszerne fragmenty. Kazania zaś dotykają problemów z którymi mierzymy się w życiu codziennym a które dzięki wierze i nadziei jesteśmy w stanie pokonać.
Ksiądz Piotr Pawlukiewicz miał ogromy dar mówienia do ludzi w sposób prosty, obrazowy, przytaczając przykłady ze swoje posługi kapłańskiej. Wierni za to go kochali, bo wiedzieli, że jest on blisko ich spraw i problemów. To można zauważyć również w tej książce. Doceniam też poczucie humoru autora: kąśliwe i odrobinę ironiczne oraz jego dystans do siebie.

Polecam tę pozycję Waszej uwadze bo jak nigdy potrzebujemy teraz dużo nadziei i wiary. Łatwiej iść przez życie ze słowami księdza Piotra Pawlukiewicza w sercu.