Szepty zmarłych recenzja

Kilka lat temu przeczytałam pierwsze dwa tomy z cyklu powieści z David'em Hunter. Z początku szczegółowy styl pisania autora tak bardzo mi się nie spodobał, ale z czasem również i to uznałam za zaletę. Największym atutem powieści Becketta są brutalne zbrodnie dokonane przez naprawdę trudnego do wytropienia sprawcę. Długo czekałam na trzecią część i nie żałuję ani jednej minuty, jakiej poświęciłam na lekturę.

Anatomopatolog sądowy David Hunter po ostatnich traumatycznych wydarzeniach opuszcza Londyn, by udać się do Tennessee jako współpracownik swojego najlepszego przyjaciela Toma Lieberman'a. Wkrótce dochodzi do brutalnego zabójstwa, policja jest zmuszona prosić o pomoc lekarzy z Ośrodka Badań Antropologicznych, w których pracują Lieberman i Hunter. Daleko posunięty rozkład ciała uniemożliwia identyfikację ofiary. Znalezione poszlaki zmuszają policję do ekshumacji zwłok. Z czasem pojawia się więcej ofiar, a śledczy będą musieli poradzić sobie ze śmiertelnym zagrożeniem, które ciąży na zajmujących się tą sprawą. Wkrótce rozpocznie się wyścig z czasem o życie zaginionej osoby...

"Szepty zmarłych" mogę uznać, jak do tej pory za najlepszą powieść Simona Beckett. Książkę czyta się jednym tchem, mrożąca krew w żyłach historia wciąga od pierwszej strony. Trzeba zwrócić również uwagę na genialny portret psychologiczny sprawcy. Zabójcę trudno odgadnąć; w dwóch poprzednich mi się udało, teraz było to dla mnie niewykonalne.
Jedyną wadą jest to, że myśli zabójcy nie były oddzielone od narracji prowadzonej w pierwszej osobie przez głównego bohatera. Taki błąd techniczny jest po dłuższym czasie męczący dla czytelnika.