Muchomory w cukrze recenzja

Pierwsze wspólne wakacje po zakończeniu szkoły dla Fio, Hanny, Wenus, Robina i Kostka zapowiadały się wyśmienicie. Drewniany domek gdzieś daleko poza miastem. Brak dostępu do internetu, brak nadzoru rodziców. Tylko natura, otoczenie lasów i gór. Książki, filmy i alkohol. Całe trzy miesiące imprezy.
Do tego tajemniczy Adam, przybrany brat Kostka, który jest niejako właścicielem domku.
Wydawać by się mogło, że to będą wakacje idealne. Gdy jednak przyjrzeć się bliżej, nic nie jest takie jak być powinno.
Każde z nich ma jakieś zaburzenia, którymi niekoniecznie chce dzielić się z innymi. Trzymane w sobie lęki i ukrywane uczucia sprawiają, że tak zaplanowany wyjazd który miał być przyjemnością wymyka się spod kontroli. Z dala od ludzi, po środku niczego rozgrywa się dramat młodych ludzi, którzy zamiast odnaleźć siebie gubią się w niepokoju.

Od pierwszych stron wiedziałam, że to będzie dobra książka. Każdy rozdział wciągał coraz bardziej. Autorka magicznie wciągnęła mnie w ten świat. byłam tam razem z Fio i Wenus, Hanną, Robinem i Kostkiem. nawet z Adamem. widziałam dom z drewna i szkła. czułam zapach lasu, gorące słońce wpadające przez okna. Pochłaniałam każdą stronę z coraz większym niepokojem, z wstrzymanym oddechem odliczałam aż nadejdzie nieuniknione. Tak bliscy sobie przyjaciele a jednak tak obcy jak się okazuje, czy to nie oczywiste?
Idealnie utworzone postacie. Każda z nich reprezentuje inny problem. Tak jakby przedstawił różne rodzaje chorób psychicznych na jednym obrazku. Czasem było trudno czytać co przeżywają w sobie, a ile tylko potrafią przekazać na zewnątrz.
To bardzo dobra ksiązka fabularnie, jest ciekawa akcja, bardzo dobrze wykreowane postacie, super klimat małej chatki pośrodku lasu. jednak ma w sobie też coś więcej - porusza ważne tematy młodzieży. Tego jak są różni, jak potrzebują towarzystwa i czasem zwykły uśmiech skrywa tak wiele.
Może nie jestem już nastolatką i pierwsze dzieścia też dawno za mną ale połknęłam wręcz tę książkę. To nie była moja pierwsza książka autorki i mam nadzieję nie ostatnia.
Mam ochotę na więcej!