Maybe Someday recenzja

,,Staraliśmy się to zwalczyć, ale musieliśmy ulec, ponieważ nasze uczucia są o wiele silniejsze niż pożądanie. Z pożądaniem łatwo wygrać. Zwłaszcza gdy jedynym orężem jest wzajemny pociąg. O wiele trudniej wygrać walkę z własnym sercem".
 Praktycznie od pierwszych przeczytanych przeze mnie zdań książki zaczęłam zastanawiać się nad recenzją. Jak mam ją w ogóle zacząć? Kolejnym schematem typu bohaterami powieści są... Ok, to nawet da się jakoś przełknąć. A co dalej? Mam wspomnieć, że chłopak zakochał się w dziewczynie a ona w nim? Że ich związek prawdopodobnie skazany jest na porażkę, bo ona leczy zdrady po zdradzie chłopaka a on ma dziewczynę. Widać gołym okiem, że moja opinia zmierza ku utartej zwyczajności. A ja tak bardzo chciałabym od tego uciec. Więc może podzielę się z wami moimi odczuciami.
 
 Z twórczością Hoover miałam już do czynienia wiele razy. Zaczęłam na szczęście od ,,November 9" i przepadałam. Po tej książce już nic nie było takie same. Każda kolejna pozycja autorki wypadała dość blado, więc do ,,Maybe Someday" podeszłam dość ostrożnie. Z góry założyłam, że nic się w tej kwestii nie zmieni. Stało się jednak inaczej. Pozwoliłam miłosnej historii wejść do serca i się w nim zadomowić. Wiem, że będzie ona w nim długo przebywać.
 
Trudno jest mnie przekonać do tego typu opowieści. Nie chodzi oto, że nie lubię czytać o miłości. Wręcz przeciwnie. Problem polega na tym, że nie było mi dane zaznać takiego uczucia i zwyczajnie zazdroszczę bohaterom książkowym. Dlatego uciekam w świat kryminałów, gdzie trup ściśle się gęsto. Tam nie mam komu zazdrościć, a na dodatek mogę powzdychać do jakiegoś policjanta. 😉😋
 
Do końca roku jeszcze daleko, ale już dziś wiem, że ta pozycja znajdzie się w podsumowaniu rocznym w top 3. A może nawet je wygra. Ma dość trudnego przeciwnika do pokonania - ,,Krucyfiksa" Cartera.