Czarne skrzydła recenzja

"Czarne skrzydła" to częściowo oparta na faktach opowieść o siostrach Grimke - pierwszych bojowniczkach o prawa kobiet i abolicjonistkach, opowieść z samego serca Południa, która nawiązuje do najbardziej okrutnego i najbardziej godnego potępienia, fragmentu historii Stanów Zjednoczonych.

Książkę czytało mi się bardzo dobrze jednak zabrakło mi tu większych emocji. Na pewno jest to powieść skłaniająca do refleksji i niebanalna jednak kwestia niewolnictwa i wszystkie okrutne aspekty z tym związane zostały przedstawione w sposób bardzo łagodny, wyważony, delikatny. Nie twierdzę, że autorka powinna uraczyć nas solidną dawką brutalnych opisów jednak bardziej dosadne zaakcentowanie pewnych kwestii by nie zaskodziło.

Historia Szelmy, Charlotte, Nieba, Sary i Angeliny nie wzruszyła mnie, nie zawładnęła moim sercem i nie rzuciła na kolana. Wszystko zostało opowiedziane bardzo rzeczowo, konkretnie, bez wdawania się w zbędne sentymenty. Sara czasami dość mnie irytowała, sprawiała na mnie wrażenie bogatej, trochę takiej zblazowanej panienki z dobrego domu, która niby by chciała ale się boi i nie miała na tyle silnego charakteru aby postępować w zgodzie z własnym sumieniem. Owszem, z czasem stała się bojowniczką o prawa kobiet i abolicjonistką ale po drodze zmarnowała wiele okazji i nie dotrzymała słowa danego Charlotte, że zrobi wszystko aby dać wolność Szelmie. Najgłupszym jej posunięciem było odsprzedanie Szelmy swojej matce. Nie wiem co chiała tym osiągnąć ale na pewno nie myślała wtedy o Szelmie, myślała tylko i wyłącznie o sobie. Szelma dobrze ją podsumowała "Może i ciałem jestem niewolnicą, ale nie umysłem. Z tobą jest na odwrót".

Lektura "Czarnych skrzydeł" przysporzyła mi sporo satysfakcji. Był to bardzo dobrze spędzony czas. Powieść wciąga i czyta się ją błyskawicznie. Pomimo tego, że książka nie powaliła mnie na kolana zaliczam ją do wartościowych pozycji, godnych polecenia każdemu, kto interesuje się problematyką niewolnictwa i nie tylko.