Morderstwo w piątek trzynastego recenzja




Dawno nie miałam takiego problemu, żeby napisać recenzję. Nie powiem, że poczułam się rozczarowana książką, ale jednak mam duży problem z jej oceną. Jest to thriller/literatura młodzieżowa, natomiast sama do końca nie wiem, do kogo jest skierowane Morderstwo w piątek trzynastego autorstwa Natalii Monkiewicz. Egzemplarz dostałam w ramach współpracy recenzenckiej.

Zacznijmy jednak od plusów, bo i plusy potrafię znaleźć! Przede wszystkim pomysł na samą historię jest naprawdę interesujący i wciągający. Anna Claire znajduje w miejskiej bibliotece zwłoki gubernatora, które w pewnym momencie „znikają”, a po kilku dniach jest świadkiem kolejnej niewyjaśnionej śmierci, powiązanej z tą pierwszą. Obie te sprawy wiążą się z tajemniczą katastrofą morską, która pochłonęła ponad trzysta ofiar. Tutaj naprawdę poczułam się zaciekawiona – w jaki sposób zamordowany gubernator był związany z tymi ofiarami i co więcej – kim morderca jest dla tych ofiar, bo że to morderstwa z zemsty, nikt (no załóżmy, że nikt…) nie miał żadnych wątpliwości.

Język to kolejny element na plus, ponieważ jest napisane w dość prosty sposób, ale od narracji pierwszoosobowej, z perspektywy nastolatki, nie oczekiwałam więcej. Najważniejsze, że się dobrze czytało i nie odczuwałam znużenia w trakcie.

Postać Anny i Christiny mimo wszystko też mi się podobała, gdybym tylko nie pamiętała, że dziewczyny mają około trzynastu czy czternastu lat (wspomniane jest, że Anna uczęszcza do ósmej klasy). Kreacja bohaterów byłaby świetna jakby im dodać co najmniej trzy do pięciu lat.

Czego najbardziej zabrakło mi w tej książce? Dorosłych. I emocji, jakie towarzyszą thrillerowi. Nie czułam tutaj żadnego napięcia, jeśli chodzi o rozwiązanie sprawy. Ciekawość? Owszem, i to duża, ale gdy sięgam po thriller, to oczekuję mocnych wrażeń mimo wszystko. Wspomniałam, że zabrakło mi dorosłych – w mojej ocenie największym minusem tej książki jest właśnie podejście dorosłych do tematu. Nastolatka znalazła ciało gubernatora, była świadkiem otrucia innej osoby, a jedyne co zrobił ojciec – policyjny psycholog (!) – to dał tygodniowy szlaban na wychodzenie z domu. Niby w zdawkowych rozmowach był przejęty sytuacją córki, ale w ogólnym rozrachunku niewiele dawał wsparcia i nie przejmował się, że nastolatka szuka mordercy na własną rękę. Sama policja i jej praca była gdzieś w tle.

Sama Anna bardziej obawiała się, że tata ją przyłapie na na przykład szperaniu w aktach sprawy, które zostawiał na wierzchu w domu niż samym faktem, że gdzieś grasuje morderca i może zrobić jej krzywdę.

Wspomniałam też, że nie wiem dla jakiej grupy odbiorców jest ta książka i wciąż mam problem, żeby to określić. Myślę, że lepiej spędzą czas z tą książką właśnie nastolatki, które jeszcze nie czytają cięższych książek. Spodoba się na pewno tym młodszym czytelnikom, którzy lubią zagadki i odkrywanie prawdy. Dorosły czytelnik nie znajdzie za wiele emocji w tej książce. Natomiast każdego zachęcam do wyrobienia sobie własnej opinii, bo to że ja się nie odnalazłam w literaturze młodzieżowej, nie oznacza, że wy się nie odnajdziecie.