Molekuły emocji recenzja

Właśnie przeczytałam i jestem zachwycona. Moje drugie spotkanie z twórczością Janusza Leona Wiśniewskiego uważam bardzo udane. „Moja bliskość największa” podobała mi się, natomiast „Molekuły emocji” okazały się świetne.

Janusz Wiśniewski to dyplomowany doktor chemii i informatyki, dodatkowo niesamowity pisarz popularnych ostatnio książek. Jego debiut literacki to powieść S@motność w sieci”, która doczekała się również ekranizacji. Nie miałam okazji jej przeczytać ani obejrzeć filmu. Postaram się nadrobić to w najbliższym czasie. Autor od lat mieszka w Niemczech.

„Molekuły emocji” to zbiór siedemnastu opowiadań. Każde z nich dotyczy innej sfery życiowej człowieka. Wiśniewski dotyka najskrytszych uczuć. Tych najmniejszych i ukrytych. Stąd w tytule molekuły, jako drobiny i malutkie cząsteczki emocji i uczuć. W swoich opowiadaniach podejmuje różnorodną tematykę. W jednym z nich, zatytułowanym „Funkcja istnienia” opisuje uczucia między matką w podeszłym wieku a synem. W innych na plan główny wysuwają się relacje między ojcem a córką. Życie kobiet z krajach muzułmańskich, Wiśniewski opisał z opowiadaniu, gdzie główną bohaterką była Fatima. Jedna z opowieści zasługuje na szczególną uwagę. Nosi ona tytuł „Opowieść dworcowa”. Wiśniewski szczególnie nasycił ją emocjami. Autor bardzo subtelnie opisuje uczucia, ajkie towarzyszyły mu podczas pisania powieści np. „S@motność w sieci”. „Opowieść dworcowa” to także to także autosubiektywna ocena samego autora.

„Płakać trzeba w spokoju. Tylko wtedy ma się z tego radość”.

„Molekuły emocji” to niekończące się opowieści. Pełne subiektywnych opinii i zdań na przeróżne tematy. Każda to zwykle inna historia otwierająca oczy, tak naprawdę na codzienność. Wiśniewski nie opisywał abstrakcyjnych sytuacji. Wszystkie z nich mogą dotyczyć nas samych. „Molekuły emocji” to idealne studium ludzkich uczuć, pragnień, pożądań.

„Nie było nic oprócz pragnienia, aby napisać coś wreszcie nie o tym co wiem , ale o tym co czuję”.

Książka jest niesamowita. Czytając każde z siedemnastu opowiadań byłam w innym świecie. Tak różnorodnych bohaterów znałam od podszewki. Wiśniewski sprawił, że w każdej historii królowało inne uczucie, co czyniło książkę tak barwną i nasyconą emocjami. Niekiedy opowiadania były przytłaczające, inne zaś dawały do myślenia. Jedno z nich zapamiętam na zawsze, jednak tytułu nie zdradzę. Książkę przeczytałam bardzo szybko. Opowiadania są krótkie ale bardzo treściwe. Niezwykle podobały się wtrącenia, które autor zatytułował „Postscriptum”. Były to krótkie informacje od autorskie. Często zawierały osobiste opinie i osądy na końcu opowiadania. Niezwykle ciekawa i poruszająca. Spotkałam się z wieloma negatywnymi opiniami na jej temat, jednak moje zdanie jest zupełnie inne. W tak dużej ilości książek, które czytam, tę przeczytałam najszybciej i bardzo długo ją zapamiętam. Na pewno nie zamierzam zakończyć mojej przygody z twórczością Janusza Wiśniewskiego. Myślę, że to dopiero początek.

„Czasami trzeba zapomnieć siebie, swoje imię, jakąś część życia. Może trzeba zapominać dopóty, dopóki nie zrodzi się tęsknota za samym sobą. Opowiem ci przemilczany akt zapomnienia”.

Tą książką Wiśniewski mnie zachwycił. Tak naprawdę ciężko jest mi powiedzieć co przyciągnęło mnie do niej. Jednak nie żałuję czasu, który poświęciłam na jej przeczytanie. To była dobra inwestycja, a książka już niedługo musi dołączyć do mojej prywatnej biblioteczki.