Moja kuzynka Rachela recenzja

Niewątpliwie „Rebeka” to najsłynniejsza powieść Daphe du Maurier. Jest najbardziej popularna i znana czytelnikom nie tylko z książek lecz również z licznych adaptacji filmowych. Tym razem do przepięknej serii butikowej od wydawnictwa Albatros dołącza kolejna powieść du Maurier – „Moja kuzynka Rachela”. Szczerze mówiąc, pierwszy raz usłyszałam o tej książce właśnie, gdy się miała ukazać w tej serii.

Akcja dzieje się w Kornwalii i we Włoszech w XIX wieku. Głównym bohaterem jest młody mężczyzna, Filip Ashley, który po śmierci rodziców trafia na wychowanie do dosyć ekscentrycznego wuja Ambrożego. Ambroży jest dla Filipa całym światem. Chłopak dorasta i staje się mężczyzną. Ambroży powoli starzeje się i stan jego zdrowia wymaga, żeby ten jeździł zimą w cieplejsze klimaty. Wybiera Włochy. Tam poznaje ich daleką kuzynkę Rachelę i bierze z nią ślub. Zaskoczony Filip czyta kolejne przysyłane przez Ambrożego listy i w pewnym momencie zaniepokojony nimi postanawia sam wybrać się do Włoch. Jednak przyjeżdża za późno, ponieważ w tym czasie Ambroży umiera. Po powrocie do Anglii u Filipa pojawia się wdowa po Ambrożym, Rachela. Kobieta wywiera niesamowite wręcz piorunujące wrażenie na młodym mężczyźnie. Tajemnice i dziwne zdarzenia narastają.

Zacznę od klimatu książki, który jest niesamowicie wykreowany. Od pierwszych stron czytelnik czuje narastający niepokój. To sprawia, że od książki nie można się oderwać, trzeba ją przeczytać do końca. Powieść wymaga, żeby skupić się tylko na niej. Pochłania czytelnika.

Bohaterowie są dobrze stworzeni. Filip jako młody, nieobyty z kobieta mężczyzna jest naiwny, łatwo ulega pokusom i szybko się zakochuje. Przez co nie myśli racjonalnie. Rachela, to prawdziwa femme fatale, kobieta, która uwodzi, zna swoją wartość, a do tego jest bardzo inteligentna. W zestawieniu z nią od razu widać, że Filip nie ma szans. Na uwagę zasługują również bohaterowie drugoplanowi, którzy również są bardzo ciekawi. Nick Kendall i jego córka czy Rainaldi. Oni popychają powieść do przodu.

Powieść jest bardzo dobra. Po skończeniu jej zostaje w głowie. Nie daje o sobie zapomnieć.