Biała Masajka recenzja

"Biała Masajka" to opowieść Corinne Hofmann o swoim życiu. To, co opowiada jest nieprawdopodobne i ciężko w to uwierzyć. Książkę chciałam przeczytać od dawna. Zdziwiłam się lekko, że ma ona aż dwie kontynuacje. Zastanawiałam się, po co aż tyle. Okazało się jednak, że autorka dobrze zrobiła.
Corinne Hofmann wraz ze swoim partnerem wybrała się na wakacje do Kenii. Było to latem, końcem XX wieku. Tam oczarował ją Masaj, wojownik Samburu. I to dosłownie oczarował. Nie zamienili słowa, uśmiechu, spojrzenia, a Corinne już wiedziała, że zostanie u jego boku.

To, co Corinne opisuje to emocje młodej kobiety, które miały wpływ na jej decyzje. Czytając o tym udzielił mi się ten zapał na przeżycie miłości innej,szalonej, niepowtarzalnej. Corinne rozbudziła we mnie to samo pragnienie, które zmusiło ją do odejścia od obecnego chłopaka, od Europy, od dotychczasowego życia, swojej kultury.Lketinga i Corinne, Corinne i Lketinga. Nawiązała się między nimi miłość, choć szybko okazało się, że nie taką jej wizję miała autorka. Masaj nie całuje, nie tłumaczy się, nie przytula, idzie gdzie chce i kiedy chce. Seks to tylko przyjemność mężczyzny i rozmnażanie. Mimo tych niewielkich zgrzytów, Corinne zamieszkuje z ukochanym w tradycyjnej chacie, śpi na podłodze, je kozie mięso, pije krew. Uczy też swojego Lketingę miłości europejskiej - z pocałunkiem, czułością. Porzućcie wyobrażenie o nieczułym dzikusie - tak nie było. Lketinga troszczył się o żonę, starał się z nią o dziecko, ufał jej. Niestety, sielanka nie trwała długo.

Im dłużej trwa związek, tym więcej nieporozumień. Mąż podejrzewa Corinne o kochanka, co oczywiście jest absurdem. Nie chce jej pomagać, pije, jest kłótliwy i zazdrosny. Sama Corinne jest wycieńczona po ostrej malarii, żółtaczce i ciąży.Nie mogła dłużej znieść zachowania Lketingi. Wróciła do Europy z córeczką Napirai.Końcówka książki strasznie mnie wzruszyła. Bardzo przeżyłam historię Corinne. Z miłości cofnęła się w czasie - od miasta do buszu. Radziła sobie jak tylko mogła, ale nie da się przeskoczyć tak ogromnych różnic kulturowych. Taka miłość nie miała prawa przetrwać.

Zazdroszczę tej kobiecie odwagi. Ona udowadnia, że my kobiety, jesteśmy istotami, dla których nie ma barier, jeśli chodzi o miłość.I to jest w nas właśnie takie piękne. Polecam z całego serca.