Miłość i inne klątwy recenzja

Lubię w komediach kryminalnych Starosty to, że mamy wysublimowane poczucie humoru, a nasi bohaterowie są jak żywi. Okraszona wieloma wartami obyczajowymi opowieść sprawia wrażenie, jakbyśmy słuchali o swoich znajomych, rodzinie, bliskich. Jak ja chce mieć takie przyjaciółki!

uż po Szczęśliwym losie czytelnicy zobaczyli, że w Siedlisku wiele się dzieje. Miłość i inne klątwy na pewno nie spotkała klątwa drugiego tomu. Nasi bohaterowie się zmienili, dojrzeli, a co najważniejsze zaczynają się szykować do obrządku Dziadów. Wszyscy wiedzą, że Podlasie czci wielkiego Wieszcza, a w Babiborze Słowackiego cytować nie wolno! Kunszt literacki i odwoływania do dzieł kulturalnych to największa zaleta każdej książki napisanej przez Starostę. Stawia sobie coraz wyżej poprzeczki, widać rozwój warsztatu, co każdego czytelnika powinno najbardziej cieszyć. Te opowieści o czterech przyjaciółkach wkradają się do serca, trudno je zapomnieć, trudno zacząć normalnie żyć po skończeniu opowieści, bo najchętniej spakowałoby się walizki i wybrało do Babiboru.

To jedna z tych serii komedii kryminalnej, gdzie będziecie śmiali się w głos, a nie łapali momentów zażenowania. Uwielbiam czarny humor Starosty, która ma olbrzymie wyczucie i wie, kiedy można napisać żart, a kiedy trzeba zachować poważny styl, bo z tego śmiać się nie wypada. Choć na spotkaniu autorskim nie chciała zdradzić, jak to robi, będę uważać to za talent. Wiele pisarzy mówi, że najtrudniej jest rozśmieszyć czytelnika, a ja totalnie się z tym zgadzam. W Miłość i inne klątwy mamy też narastające napięcie w związku ze złem, które pojawiło się we wsi, zagadkę, sięgającą aż siedmiu pokoleń, łatwo można było zepsuć. Znajdziemy nawet elementy klasycznego kryminału na końcu powieści, tak dobrze znanego nam z książek Agaty Christie. Nie brakuje też słowiańskiego folkloru. Wodniki, utopce, wąpierze, strzygi… Uważaj, może ktoś też za Tobą stoi, drogi czytelniku.

Tak nie mogłam się doczekać tej książki na polskim rynku wydawniczym. Uwielbiam, jak jestem zaskakiwana, bawiona, a napięcie rośnie z każdym przewróceniem kartki. Jestem zakochana, wzruszona i jednocześnie zdruzgotana, że muszę tak szybko wyjść z babiborzańskiej atmosfery, a co gorsze, odnaleźć się w prawdziwym życiu. Wniosek mam tylko jeden, a w zasadzie dwa. Tajną bronią Starosty są dialogi, tak naturalne, tak w punkt i tak napisane, że słyszy się głosy bohaterów w głowie. Dwa, szanowni Państwo, oto nasza królowa komedii kryminalnej. Zróbmy jej koronę, to znaczy czytajmy jej książki, bo to majstersztyk. Nie wierzycie, sprawdźcie sami! A ja wtedy powiem: a nie mówiłam!