Miasto Popiołów recenzja

Parę dni temu zabrałam się za kontynuację trylogii Cassandry Clare "Dary Anioła". Drugi tom nosi tytuł, który (ku mojej radości) został przetłumaczony niezaprzeczalnie dobrze - "Miasto Popiołów". Czekałam niecały miesiąc, aby książka pojawiła się moich rękach, a to za sprawą nieporadnego i młodego użytkownika allegro, na którego "cudem" się natknęłam. W końcu miałam okazję ją przeczytać, a to moje oczekiwanie sprawiło, że jeszcze bardziej nie mogłam się doczekać tego, co w niej znajdę.
Oczywiście się nie zawiodłam. Historia Clary, Jace'a, Simona i innych potoczyła się swoim rytmem - czyli zaskakująco, wciągająco, irytująco miejscami i mnie do skręcania okładki ze złości:) W powieści pojawiają się nowe postacie, które Clare idealnie wkomponowała w świat Nocnych Łowców, Podziemnych i Przyziemnych. Niestety rozczarują się ci, którzy liczyli (łącznie ze mną) na rozkwitające uczucie między C. i J. - chociaż jest kilka ciekawych scen oraz dialogów, które spowodowały, że na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Bo w końcu kto chce, żeby rudowłosa była z Simonem, który ulega w tej części diametralnej zmianie.
W utworze rozwija się również wątek z Valentine'm, który swoim charakterem i wypowiedziami zupełnie przypomina mi główny czarny charakter z "Harry'ego Potter'a". Myślę, że miłośnicy szybko toczącej się akcji oraz obrotów sytuacji będą zadowoleni z tego, gdyż książka aż tym ocieka. Dołączyć do tego napięcie pomiędzy dwójką czołowych postaci, parę ostrych scen, Simona i śpiącą przez całą książkę matkę - mamy kontynuację "Darów Anioła". Kolejną "sprawą", która została rozwinięta, to homoseksualizm Alec'a oraz jego stosunki z Mangus'em. Autorka umieściła również zabawną scenę z czarnowłosym, kiedy ten otrzymuje znak narysowany prze Clare.
Jednak ja nie odtworzę tego najlepiej, sami musicie to "przeżyć". W tej trylogii zawarte jest wszystko, co jest potrzebne, aby zupełnie się zatracić w nieistniejącym świecie. Czytając ją zupełnie zapomniałam o lekcjach, nie zauważyłam, że dzień zmienił się w noc. Aby stwierdzić czy książka mi się podobała, musiałam poczekać dzień - kieruję się stwierdzeniem, że po przeczytaniu - nie mogę przestać myśleć i analizować treść danej książki. Powieść "Miasto Popiołów" jest takim dziełem (również "Miasto Kości" nim jest) - charakterystyczni bohaterowie, zakazaną miłość (wręcz kazirodcza), prawdziwa przyjaźń, magia, wilkołaki, wampiry, ale autorka zawarła w niej malutkie światełko czegoś, co trudno zdefiniować.
Jak zwykle muszę wam polecić kolejną powieść:)