Kroniki krwi recenzja

Byłam w bibliotece i przykuła mnie okładka. Gdy zobaczyłam autorkę zniechęciłam się. Muszę się przyznać, że nie lubiłam "Akademii Wampirów". Ale przeczytałam opis. I jak tylko zobaczyłam Adrian Iwaszkow skakałam z radości. Podjęłam szybką decyzje : biorę! Na zbicie karku biegłam do domu, żeby pochłonąć tą książkę. Nie zawiodłam się.

Sydney, to inteligentna, poukładana i wierna zasadą nastolatka. W sumie bardzo ją polubiłam. Nie jest to jakaś zagubiona, nieśmiała, bez charakteru dziewczyna. O nie! Można takie mylne wrażenie odnieść. Ale, to harda dziewczyna nie taka jak Rose (dzięki Bogu) jest bardziej subtelna. To jak ogień i woda. Ale nigdy nie można stwierdzić, który silniejszy żywioł. Sydney dostaje wywalczoną przez siebie misje. Ochrania tym swoją młodszą siostrę Zoey, która zaś ma, to jej za złe. Dowiaduje się, że musi jechać ze znienawidzonym przez siebie Keithem - chłopakiem ze szklanym okiem- ale Sydney przyjmuję, to z pokorą. Bardzo chcę, aby na nowo jej zaufali. I tak zaczyna się przygoda Sydney. To bardzo pozytywna postać którą szybko można polubić. Jedzie na misje do Palm Springs wraz z wrażliwą Jill, hardym Eddiem i przystojnym Adrianem.
Znajomość Adriana z Sydney zaczyna się wspaniale. Wraz z upływem czasu Sydney i Adrian zbliżają się do siebie. (Ale nie na tyle, żeby być parą) Tylko Sydney nie traktuje jego wybryków wzruszeniem ramion i stwierdzeniem " To przecież Adrian". Stara się pomagać Adrianowi, ale z dystansem. Przecież jest wzorową alchemiczką... Jest. Prawda?
W tej książce już pierwsze zetknięcie z Adrianem wywołało mój śmiech. Śmiałam się, jak wariaka w sowim pokoju czytając tą książkę.Uwielbiam tą serie jest w moim sercu na pierwszym miejscu (wraz z dwoma dalszymi częściami). Polecam wszystkim, którzy przy książce lubią się śmiać, poczytać coś ciekawego i nie zasnąć przy tym :)