Autostopowicz recenzja

Spędziłam kiedyś lato jeżdżąc autostopem po południowej Grecji. Ileż wspomnień i przygód zapisały te upalne dni w mej pamięci. Myślę, że m.in. z tego powodu sięgnęłam po książkę pt.:"Autostopowicz".
Moja przygoda miała zupełnie inną genezę niż ta opisana przez Ernesta. Celem mojej paczki było dotarcie na południe Peloponezu, gdzie w miasteczku Kalamata mieliśmy pracować na plantacji winogron.
Ernest, 33-letni bohater książki jest zmęczony życiem i tym, co dzieje się wokół niego. A raczej brakiem wszelkiej działalności. Sam siebie określił jako typa pomiędzy luzakiem ( który działa spontanicznie, bez jakichkolwiek przeszkód), a duszą towarzystwa, który wszędzie i za każdym razem świetnie się odnajdzie.
Jego podróż nie zachwyciła mnie ani opisami napotkanych osób, ani miast przez które przejeżdżał. Momentami była monotonna wręcz nudna. Narrator, moim zdaniem, poruszał się zbyt chaotycznie pomiędzy snem a jawą. Często był zbyt dosadny, szczególnie w odkrywaniu swych marzeń oraz opisach seksu.
Całość sprawia wrażenie sklejonej na prędce, pełnej niedomówień pocztówki z podróży. Nie odkrywa przed czytelnikiem niezwykłych wrażeń, a samo dotarcie do kresu wędrówki czyli do Lizbony i zanurzenie nóg w oceanie jest bardzo fragmentaryczne i właściwie niewiele znaczy.
Myślę, że zamysł autora czyli próba definicji samego siebie przez perspektywę ludzi, których spotkał podróżując, po prostu się nie udał. Uważam, że twórcy zabrakło pomysłu na tę książkę. Zacytuję narratora:

Nie polecam. Tym, którzy chcą się sparzyć, otwieram furtkę. Jeśli o mnie chodzi, na dłuższy czas, dam sobie spokój z takim rodzajem książek.
To, co zostało mi z tej lektury, to sentencja, którą się dzielę:

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl