Listy do A. Mieszka z nami Alzheimer recenzja

Anna Sakowicz "Listy do A." Mieszka z nami Alzheimer,

"Będę do Pana pisać tak długo, aż zostawi Pan moją babcię w spokoju i się wyprowadzi. Bardzo Pana o to proszę. To nie ma sensu."

Kim jest tytułowy A.? Gdyby nie obecny na okładce podtytuł książki, być może dużo trudniej byłoby się tego domyśleć spoglądając jedynie na jej przód. Pan A. nawiedza babcię kilkuletniej Anielki już od jakiegoś czasu, siejąc spustoszenie w jej głowie, a jednocześnie mocno dezorganizując życie rodziny. Do tego stopnia, że dziadek mający na głowie jeszcze gospodarstwo rolne, nie może zapewnić opieki swojej żonie. Opiekę nad babcią, zabierając ją do siebie, przejmuje więc córka, a jednocześnie mama Anielki i o parę lat starszej Patrycji.

"Listy do A." chociaż z zasady skierowane są do młodszego czytelnika, to książka, którą powinien przeczytać także dorosły. Pisane w formie listów, które Amelka kieruje do niewidzialnego wroga, wierząc, że to pomoże jej babci w odzyskaniu lepszego samopoczucia. Chociaż jest jeszcze mała i wydawałoby się, że nie wszystko rozumie, powinna być chroniona przed trudnymi tematami świata dorosłych, chce być traktowana jako równorzędny partner w rozmowach o chorobie, pragnie ją zrozumieć, oswoić się z nią, by potem oczywiście na swój dziecięcy sposób, stanąć do walki z nachodzącym babcię Panem A.

Niezwykle ważna, wzruszająca, opowiedziana prostymi słowami, mądra, pełna empatii i zrozumienia dla postępującej choroby opowiedziana z perspektywy małej dziewczynki, wnuczki, która bardzo kocha babcię i chciałaby, żeby ta poczuła się lepiej, chociaż postępująca w czasie choroba, utrudnia codzienne funkcjonowanie babci, dezorganizuje również życie rodziny. Gdzieś tam w tle przewija się również mama, być może największa, a zarazem cicha bohaterka, na której barkach spoczywa teraz cała odpowiedzialność za babcię.

Małą Anielkę podziwiam bardzo za pokłady uczuć, jakie w sobie posiada, jej mamę natomiast - za niesamowitą siłę. Przed autorką chylę czoła za napisanie tej niezwykłej i bardzo ważnej książki. Na koniec przywołam jeszcze ilustratorkę Ewę Beniak-Haremską, ponieważ stworzyła wewnątrz książki cudowny rusunkowy świat Anielki, babci i Pana A.