Łańcuch recenzja

" Łańcuch" Adriana Mackinty to bardzo trudna do czytania książka pod względem psychologicznym. Tematyka porwań, morderstw dla okupu można powiedzieć, że zdarza się w życiu nie, aż tak często i całe szczęście. Jeżeli zależy nam na kimś, to zrobimy wszystko, żeby go odzyskać praktycznie za wszelką cenę. Natomiast jeżeli jest to dziecko, to matka będzie walczyła jak lwica, poświęcając samą siebie, żeby dziecku nic się nie stało, żeby było tylko całe i zdrowe. Ojcowie też najczęściej tak robią, ale u nich jeszcze dochodzi czynnik walki, że może w ten sposób mogą coś odzyskać. Perfidia ludzka, nie zna granic, żerując na nieszczęściu innych, potrafi się wzbogacać. I jak mówi powiedzenie "Dać komuś palec, to weźmie całą rękę". Bohaterowie tej lektury poprzez niefortunne lata dziecięce wyrośli na potwory, a przez swoje postępowania tworzyli kolejnych sobie podobnych tylko, że oni na tym zbijali, a ich ofiary  nie miały wyjścia, walcząc o swoje ukochane dzieci. Zapewne każdy z nas spotkał się z jakimś łańcuszkiem, który powinniśmy przekazać dalej, bo jak nie to... Jednak tutaj tytułowy "Łańcuch" to prawdziwa groźba, prawdziwe porwania i walka. Do łańcucha wybierani są niby słabi ludzie, a jednak stają się na tyle mocni, żeby wszelkimi sposobami pokonać przeciwności, a nawet na koniec pokonać głównych założycieli i  okrutnych pomysłodawców.  Czytając tę książkę, czytelnik jest ciekawy czy wszystko się uda, czy kolejna matka odzyska całe i zdrowe dziecko, jednak są rozdziały, które próbują nas naprowadzić, kto jest głównym przywódcą tego wszystkiego i dlaczego to wszystko tak się dzieje. Zakończenie jest dużym zaskoczeniem dla czytelnika, więc dlatego warto przysiąść do tej lektury i poświęcić kilka dłuższych chwil na jej zgłębienie. Polecam, bo warto. Jest to zupełnie coś, innego co dotychczas czytałam, acz ktokolwiek jak na początku wspomniałam ciężkie.